Quantcast
Channel: Choroby rzadkie
Viewing all 186 articles
Browse latest View live

Hipohydrotyczna dysplazja ektodermalna

$
0
0
Hipohydrotyczna dysplazja ektodermalna to jedna z wielu dysplazji, której początek przypada na okres embrionalny. Wynika z prenatalnych zaburzeń rozwoju skóry, włosów, paznokci, zębów i gruczołów potowych. Osoby chore cechuje specyficzny wygląd: wypukłe czoło, zapadnięty środkowy odcinek twarzy, grube usta, zniekształcone uszy, jasna karnacja i progeryjne rysy twarzy. Być może nawet kojarzymy te odmienności m.in. z baśniowych ról aktora Michaela Berrymana, do których nie musiał być specjalnie charakteryzowany z powodu aparycji wynikającej z HED. Jakiś czas temu zwrócono też uwagę na chorobę, po tym jak świat obiegły zdjęcia nietypowej modelki: Melanie Gaydos - również posiadającej to samo rozpoznanie... 

Synonimy:
  • ang. Hypohidrotic ectodermal dysplasia, HED
  • ang. Anhidrotic Ectodermal Dysplasia.
Rozpowszechnienie: 1-9 / 100 000. 1: 500-10000 noworodków, ale prawdopodobnie są to dane niedoszacowane z uwagi na wyostrzenie się charakterystycznych objawów nieco później.

Dziedziczenie:
Znane są cztery podtypy choroby - pod względem klinicznym niemal nie do odróżnienia:
  • zespół Christ-Siemens-Touraine'a - dziedziczony w sposób sprzężony z chromosomem X; mutacja w genie EDA (Xq12-q13.1),
  • hipohydrotyczna dysplazja ektodermalna autosomalna recesywna; mutacje w genie EDARDD (1q42.3) lub EDAR (2q13),
  • hipohydrotyczna dysplazja ektodermalna autosomalna dominująca; mutacje w genie EDAR, 
  • hipohydrotyczna dysplazja ektodermalna z niedoborem odporności - dziedziczenie w sprzężeniu z chromosomem X; mutacja w genie IKBKG (Xq28).
Postaci autosomalne dominujące i recesywne dotyczą obu płci w równym stopniu. HED sprzężona z chromosomem X występuje u mężczyzn, natomiast u kobiet nosicielek mutacji można zaobserwować łagodne cechy choroby, jak oligodoncja (braki w uzębieniu), stożkowate siekacze, hipotrichoza i średniego stopnia hipohydrozja lub brak objawów.

Choroba jest spowodowana mutacjami w genach: EDA, EDAR i EDARADD. Geny te posiadają instrukcje dla prawidłowego rozwoju zarodkowego, a kodowane przez nie białka stanowią część szlaku sygnałowego, który ma istotne znaczenie dla oddziaływania pomiędzy ektodermą i mezodermą. Ektoderma i mezoderma są listkami zarodkowymi, które dają początek wielu narządom, a ich interakcje są niezbędne dla wytworzenia struktur pochodzących z ektodermy, czyli skóry, włosów, paznokci, zębów i gruczołów potowych. Zatem skutkiem mutacji powyższych genów, będą zaburzenia wspólnego oddziaływania ektodermy i mezodermy, co będzie wyrażone chorobą. Warto wiedzieć, że za niektóre przypadki HED mogą być odpowiedzialne mutacje genów: WNT10A, TRAF6, NFKBIA lub EDA2R.

Objawy i diagnostyka
Hipohydrotyczna dysplazja ektodermalna może zostać rozpoznana w okresie niemowlęcym, wtedy gdy zostanie stwierdzona triada objawów: hipotrichoza, hipohydrozja i hipodoncja. Jak wcześniej wspomniano, osoby z HED wyróżniają pewne cechy dysmorficzne, do których zaliczamy:
  • uwypuklone guzy czołowe, 
  • zapadniętą środkową część twarzy, 
  • nos siodełkowaty (zapadnięty, o szerokim grzbiecie), 
  • grube wywinięte usta, 
  • braki w uzębieniu (brak zawiązków zębów, małe, szpiczaste, stożkowate zęby, szeroko rozstawione; brak zębów - tzw. hipodontia),
  • zniekształcone małżowiny uszne (tzw. uszy satyra), 
  • cienkie, przerzedzone brwi i rzęsy,
  • oczy zwykle jasnego koloru,
  • bardzo rzadkie włosy lub ich brak (hipotrichoza); koloru jasnego, kruche, rosnące powoli; pod mikroskopem: włosy skręcone (pili torti),
  • niedorozwój żuchwy (mała żuchwa),
  • progeryjny wygląd (starczy) - cienka, pomarszczona skóra, ciemno zabarwiona wokół oczu.

U osób z hipohydrotyczną dysplazją ektodermalną z powodu nieprawidłowo wykształconych gruczołów potowych lub ich zaburzonego funkcjonowania dochodzi do zmniejszonego wydzielania potu, czyli hipohydrozji. Pocenie się jest jednym z mechanizmów fizjologicznego ochładzania organizmu, podczas upałów, wysiłku fizycznego, stresu lub gorączki. Zatem zbyt mała potliwość u chorych z HED prowadzi do nietolerancji ciepłej temperatury otoczenia i staje się niebezpieczna dla życia, prowadząc do hipertermii. Skóra osób z HED jest raczej pozbawiona barwnika. Ponadto stwierdza się brak linii papilarnych. Występuje duża skłonność do egzemy, hiperkeratozy i innych problemów skórnych. Dotknięte zostają także błony śluzowe, co wyraża się w następujących dolegliwościach:  
  • przewlekły zanikowy cuchnący nieżyt nosa (ozena),
  • zespół suchego oka, któremu towarzyszy zapalenie spojówek i powiek,
  • suchość nosogardzieli i związany z tym dyskomfort podczas spożywania posiłków, mówienia (głos chrapliwy),
  • wysychanie dróg oddechowych skutkujące częstymi infekcjami, skłonnością do alergii i objawami podobnymi do astmy,
  • zaburzeniach ze strony przewodu pokarmowego wynikających z niedorozwoju lub braku gruczołów śluzowych.
Niekiedy stwierdza się zaburzenia rozwoju.

Diagnoza stawiana jest najczęściej dopiero po wystąpieniu epizodów gorączkowych lub zaobserwowaniu opóźnienia wyrzynania zębów. Wykonywane są badania mające na celu określić funkcjonowanie gruczołów potowych (zmiany widoczne w bioptacie skóry lub też nieinwazyjnie: pod mikroskopem konfokalnym i grafitowych odciskach rąk i stóp). Funkcjonowanie gruczołów potowych można ocenić na podstawie testu wydzielania potu indukowanego pilokarpiną. Warto też wykonać zdjęcie panoramiczne zębów, aby ocenić stopień rozwoju zębów i ich braki. Diagnozę potwierdza się badaniami genetycznymi (analiza sekwencji genu i analiza delecji/duplikacji).

Identyfikacja nosicieli mutacji jest możliwa w przypadku dziedziczenia sprzężonego z płcią i autosomalnego recesywnego. Diagnostyka prenatalna jest możliwa gdy znana jest mutacja powodująca chorobę w danej rodzinie.

Rozpoznanie różnicowe:
  • inne typy dysplazji ektodermalnej (hydrotyczna dysplazja ektodermalna typu Cloustona, zespół ECC - dysplazja ektodermalna z ekrodaktylią i rozszczepem podniebienia/wargi i około 150 innych dysplazji),
  • zespół Schopf-Schulz-Passarge,
  • paznokciowo-zębowy zespół Witkopa,
  • dysplazja zębowo-paznokciowo-skórna,
  • zespół włosowo-zębowo-kostny,
  • choroby przebiegające z rybią łuską.
  
Możliwości leczenia
Jak każda choroba wywołana mutacjami genetycznymi, hipohydrotyczna dysplazja ektodermalna jest chorobą niewyleczalną, przynajmniej na chwilę obecną. Postępowanie terapeutyczne skupia się na łagodzeniu objawów i zapobieganiu hipertermii. Dzieci starsze warto nauczyć prostych technik chłodzenia organizmu np. częste picie chłodnych płynów, lekki ubiór, korzystanie ze sprayów z wodą, noszenie zwilżonych ubrań lub chłodzących kamizelek i czapek. Zaleca się unikać miejsc, w których panuje wysoka temperatura i raczej wybierać chłodne lokale podczas upałów. Noworodki przebywające w inkubatorach powinny mieć stale kontrolowaną temperaturę ciała. Trzeba mieć na uwadze, że wysoka temperatura ciała przyczynia się do uszkodzenia mózgu, co może spowodować śpiączkę i śmierć. Jeśli choroba jest rozpoznana i wdraża się skuteczne metody chłodzenia fizykalnego, wówczas pacjenci osiągają statystycznie normalną długość życia.

Ze względów estetycznych i funkcjonalnych proponowane jest leczenie stomatologiczne i ortodontyczne. Ubytki w uzębieniu można uzupełnić implantami. Wykonywane są także zbiegi korekcyjne jak np. przeszczepy graftów kostnych, czy podniesienie zatok, a następnie wszczepienie implantów dentystycznych pozwalających na lepsze przyleganie protezy dentystycznej. Należy odbywać regularne kontrole stomatologiczne co pół roku (lub co rok). 

Jeśli występuje suchość jamy ustnej z powodu zmniejszonego wydzielania śliny, poleca się stosowanie preparatów sztucznej śliny jak np. Mucinox. Podobne działanie należy podjąć gdy wysycha śluzówka oka - poprzez zakrapianie preparatów sztucznych łez np. Lacrimal, Visine. Z kolei błonę śluzową przewodu pokarmowego można ochronić przyjmując produkty pozostawiające na ścianach przewodu pokarmowego powłoczkę np. siemię lniane, nasiona rzeżuchy, babki płesznika, pigwy, a także agar, prawoślaz, napary z kwiatów czarnej malwy, dziewanny, liści podbiału, porostu islandzkiego i innych.

Szczególną uwagę należy poświęcić pielęgnacji skóry i włosów. Wykorzystuje się różne preparaty ochronne, z wysokim filtrem UV, pozbawione perfum i alergenów. Peruki należy dobierać umiejętnie, z dobrej jakości tworzyw, tak by nie obcierały wrażliwej skóry i nie powodowały innych dolegliwości skórnych. 

U chorych z HED mogą też gromadzić się złogi w kanałach nosowych i słuchowych, które otolaryngolog usuwa za pomocą ssaka lub kleszczyków przez otolaryngologa. Kamienie nosowe dają charakterystyczny objaw cuchnącej wydzieliny z nosa. Powstawaniu kamieniom nosowym i wysychaniu śluzówki układu oddechowego, a także oczu można zapobiegać poprzez nawilżanie i ogrzewanie powietrza w pomieszczeniach.

W postaci hipohydrotycznej dysplazji ektodermalnej z niedoborem odporności wdrażane są dodatkowo terapie immunologiczne, intensywne leczenie infekcji oraz przeszczep krwiotwórczych komórek macierzystych (ang. HSCT, hematopoietic stem cell transplantation).


Na podstawie:
  1. Genetics Home Reference. Hypohidrotic ectodermal dysplasia. Rev.: August 2006 Publ.: January 24, 2017
  2. Schneider H. Hypohidrotic ectodermal dysplasia. Orphanet.  
  3. National Organisation for Rare Disorders. Hypohidrotic ectodermal dysplasia. Years Published 1998, 2002, 2014
  4. Wright JT et all.Hypohidrotic Ectodermal Dysplasia. GeneReviews® [Internet].Initial Posting: ; Last Update: May 15, 2014
  5. Zadurska M. et all. Dysplazja ektodermalna – przegląd piśmiennictwa. PROTET. STOMATOL., 2014, LXIV, 4, 252-259  

Idiopatyczne tętnicze nadciśnienie płucne - zaktualizowany opis

$
0
0
Nadciśnienie płucne to stan w którym średnie ciśnienie w tętnicy płucnej w bezpośrednim badaniu hemodynamicznym osiąga lub przekracza wartość: 25 mmHg w spoczynku. Nadciśnienie płucne może pojawić się w wyniku choroby serca lub jest dziedziczne. Czasem rozwija się jako schorzenie idiopatyczne (o niejasnej etiologii, "choroba sama z siebie"). Objawy idiopatycznego nadciśnienia płucnego są takie same jak w przypadku nadciśnienia płucnego spowodowanego innymi chorobami. Osoby z PAH przez długie lata mogą żyć w nieświadomości choroby i bez rozpoznania, ponieważ początkowe objawy są niespecyficzne, słabo wyrażone lub też pojawiają się podczas intensywnego treningu, kiedy zadyszka jest normalna. Z czasem mogą się pogłębiać, a z biegiem lat konieczne będzie specjalistyczne leczenie. IPAH rozwija się najczęściej u osób dorosłych (rozpoznawana po 4. dekadzie życia), rzadziej u dzieci. Dwa razy częściej dotyczy kobiet niż mężczyzn. Ciąg dalszy pod linkiem: 

> Idiopatyczne tętnicze nadciśnienie płucne <
PS. Lucek - dziękuję za zmotywowanie do zweryfikowania wpisu :)

Choroba Canavan

$
0
0
Choroba Canavan to choroba neurozwyrodnieniowa zaliczana do leukodystrofii, czyli zaburzeń wynikających z nieprawidłowego wytwarzania osłonek mielinowych i ich destrukcji na komórkach nerwowych. Najistotniejszym zadaniem osłonek mielinowych jest usprawnienie przebiegu impulsu nerwowego. Opisano dwie postacie choroby Canavan - noworodkowo-niemowlęcą i młodzieńczą. Postać o początku w okresie noworodkowym lub niemowlęcym cechuje bardzo ciężki przebieg. Pierwszym z niepokojących objawów jest opóźnienie rozwoju obserwowane około 3.-5. miesiąca życia, z towarzyszącą makrocefalią, drażliwością i hipotonią mięśniową. Choroba Canavam jest spowodowana mutacją w genie ASPA, dziedziczoną w sposoó autosomalny recesywny. Aktualnie jest chorobą niewyleczalną. Wdrażane jest postępowanie paliatywne.

Synonimy:
  • ang. ACY2 deficiency - niedobór ACY2,
  • ang. aminoacylase 2 deficiency - niedobór aminoacylazy 2
  • ang. Aspa deficiency - niedobór Aspa,
  • ang. aspartoacylase deficiency - niedobór aspartolazy,
  • ang. Canavan's disease lub Canavan disease - choroba Canavan: od nazwiska amerykańskiej lekarki, neuropatolog Myrtelle May Canavan, która po raz pierwszy opisała objawy choroby;
  • zwyrodnienie gąbczaste układu nerwowego lub leukodystrofia gąbczasta (nie mylić z chorobą Creutzfeldta-Jakoba), 
  • choroba Canavan-van Bogaerta-Bertranda.

Rozpowszechnienie: nieznane w populacji ogólnej. Choroba występuje w każdej grupie etnicznej, ale najczęściej w populacji Żydów Aszkenazyjskich wschodniej i środkowej Europy. Rozpowszechnienie choroby w populacji Żydów Aszkenazyjskich oszacowano na 1 : 6 400  do 13 500.

Przyczyny i dziedziczenie
Przyczyną choroby Canavan jest mutacja w genie ASPA zlokalizowanym na chromosomie 17 (17pter-p13). Gen posiada instrukcje dla prawidłowego funkcjonwania aspartoacylazy. Jest to enzym, który rozkłada kwas N-acetylo-L-asparaginowy (ang. N-acetyl-L-aspartic acid, NAA) znajdujący się głównie w komórkach nerwowych mózgu. Jego rola w organizmie jest niejasna. Z kolei aspartoacylaza prawdopodobnie jest zaangażowana w transport cząsteczek wody z neuronów i rozkład kwasu NAA.

Mutacje genu ASPA doprowadzą zatem do nieprawidłowego produkowania aspartoacylazy i zaburzeń w rozpadzie kwasu NAA. W przypadku postaci noworodkowo-niemowlęcej dochodzi do gromadzenia się dużej ilości kwasu NAA w mózgu - zwłaszcza w podkorowych włóknach U i astrocytach Alzheimera typu 2 w isocie szarej. Kwas N-acetyl-L-asparginowy gromadzi się także w płynie mózgowo-rdzeniowym, osoczu krwi i moczu. W postaci młodzieńczej choroby akumullacja kwasu NAA jest mniejsza. Nadmiar kwasu NAA w mózgu doprowadza do wystąpienia objawów choroby Canavan.

Akumulacja kwasu w mózgu na skutek utrudnionego metabolizmu, może przyczyniać się do niszczenia osłonek mielinowych. Brak tych osłonek na neuronach zakłóca prawidłowy rozwój mózgu.

Choroba Canavan jest dziedziczona w sposób autosomalny recesywny.

Objawy i diagnostyka
Noworodkowa lub niemowlęca postać choroby Canavan występuje najczęściej, a do jej cech charakterystycznych zaliczamy:
  • początek objawów około 3-5 miesiąca życia,
  • opóźnienie rozwoju (dzieci nie rozwijają samodzielnego trzymania główki, odwracania się, siadania bez podparcia, raczkowania, chodu), 
  • makrocefalia - głowa nienaturalnie dużych rozmiarów,
  • hipotonia mięśniowa - czyli osłabienie napięcia mięśniowego; wiotkie mięśnie; może przekształcić się w spastyczność i sztywność powodujacą zniekształcenia ciała oraz paraliże,
  • apatia, letarg lub przeciwnie: drażliwość, 
  • napady padaczkowe, zaburzenia snu, ślepota, osłabienie słuchu lub jego utrata,
  • trudności w karmieniu i połykaniu (refluks żołądkowo-przełykowy, zarzucanie treści do nosa).
Postać łagodna, to postać młodzieńcza choroby Canavan. Obserwuje się wówczas nieznaczną makrocefalię, łagodne zaburzenia rozwoju mowy i ruchowe, rozpoczynające się w okresie dziecięcym. Występuje nieznacznie podniesiony poziom kwasu NAA w moczu. Zaburzenia są tak łagodne, że mogą nigdy nie zostać rozpoznane jako choroba Canavan. Dzieci są w stanie uczyć sie w szkole.

Długość życia dzieci z chorobą Canavan jest zmienna. W postaci o początku w okresie noworodkowym lub niemowlęcym długość życia nierzadko jest skrócona do okresu dzieciństwa (do 5. roku życia). Czasem dzieci dożywają do okresu adolescencji. U osób z postacią młodzieńczą - choroba raczej nie ma wpływu na skrócenie długości życia.

Chorobę Canavan można rozpoznać po zaobserwowaniu wyżej wymienionych objawów oraz wykonaniu badań specjalistycznych jak np. chromatografia gazowa ze spektometrią mas, pozwalająca na wykrycie podwyższonego poziomu kwasu NAA w moczu (krwi i płynie mózgowo-rdzeniowym). W hodowli fibroblastów skóry stwierdza się niedobór aspartocylazy. Aktywność enzymu w białych krwinkach i płytkach krwi jest także nieobecna. Badania neuroobrazowe ujawniają zaburzenia istoty białej charakterystyczne dla leukodystrofii (rozproszone symetryczne zmiany w istocie białej w obszarach podkorowych i korze mózgu) - w postaci łagodnej zmiany mogą być niewykrywalne. 

Potwierdzeniem diagnostyki jest wykonanie badań genetycznych z uwzględnieniem ukierunkowanej analizy wariantu patogennego (dwa etniczne: p.Glu285Ala i p.Tyr231Ter u żydów Aszkenazyjskich; jeden - p.Ala305Glu nietypowy dla Żydów Aszkenazyjskich); analizy sekwencji genu ASPA oraz analiza delecji/duplikacji genu.

Diagnostyka prenatalna polega na wykonaniu amniopunkcji między 16-18 tygodniem ciąży i pomiarze poziomu kwasu NAA w płynie owodniowym. Jeśli u obojga rodziców wykryto nosicielstwo mutacji genu ASPA - wykonywana jest biopsja kosmówki między 10-12 tygodniem ciąży z analizą genetyczną materiału. Wykrycie nosicielstwa jest możliwe jeśli znana jest mutacja powodująca chorobę w rodzinie. Badania przesiewowe są wykonywane w populacji Żydów Aszkenazyjskich.

Diagnostyka różnicowa:

    Możliwości leczenia
    Leczenie polega na łagodzeniu objawów choroby. Napady padaczkowe są leczone klasycznymi lekami przeciwdrgawkowymi. Jeśli występują trudności w karmieniu, zakładana jest sonda dożołądkowa lub PEG i tą drogą rozpoczyna się żywienie dziecka. Należy też dbać o prawidłowe nawodnienie organizmu.

    Istotna jest także profilaktyka infekcji układu oddechowego (rehabilitacja, nawilżanie powietrza, higieniczny tryb życia) oraz szybkie, właściwe leczenie rozwijających się zakażeń. Z powodu zaburzeń oddychania może zostać wykonana tracheostomia. Warto wiedzieć, że z chorobą Canavan związane są pewne anomalie w obrębie dróg oddechowych, jak: zwężenie gardła, powiększenie języka i asymetria drzewa oskrzelowego. Wykonanie tracheostomii będzie wówczas zmniejszało ryzyko aspiracji pokarmu do dróg oddechowych oraz bezdechy senne.

    Zalecana jest wczesna interwencja i indywidualnie dobrana fizjoterapia mająca na celu wyrównanie napięcia mięśniowego oraz zapobieganie przykurczom i odleżynom. W leczeniu spastyczności można zastosować iniekcje botulinowe. Możliwe jest nauczenie prostych metod komunikacji z dzieckiem np. potwierdzenie przez uśmiech, zaprzeczenie przez grymas. Najbardziejdotknięte niemowlęta sa w stanie nauczyć się uśmiechać, podnieść głowę i w pewnym stopniu nawiązać interakcjespołeczne.

    Nadzieją dla pacjentów z chorobą Canavan w przyszłości będzie terapia genowa, polegająca na aplikacji zdrowych kopii genu ASPA do mózgu, których zadaniem będzie produkowanie aspartoacylazy i rozkładanie kwasu NAA. U dzieci poddawanych tej terapii zaobserwowano redukcję objawów, ale potrzeba jeszcze dalszych badań nad długotrwałym bezpieczeństwem i skutecznością terapii genowej. Procedura wymaga interwencji neurochirurgicznej i domózgowego podania rekombinowanych wirusów towarzyszących adenowirusom (ang. recombinant adeno-associated virus (AAV)), które są nośnikiem dla prawidłowych kopii genu ASPA.

    Na podstawie:
    1. Genetics Home Reference. Canavan Disease. Reviewed: April 2015. Published: January 24, 2017
    2. Matalon E. et all.Canavan Disease. GeneReviews® [Internet]. Initial Posting: ; Last Update: August 11, 2011.
    3. National Organisation for Rare Disorders. Canavan Disease. 2015
    4. Gaillard F. et al. https://radiopaedia.org/articles/canavan-disease. Dostęp z dn. 28.01.2017
    5. Francois J. et all. Upper airway abnormalities in Canavan disease. Int J Pediatr Otorhinolaryngol. 2002 Dec 2;66(3):303-7.
    6. Janson C. et all. Clinical protocol. Gene therapy of Canavan disease: AAV-2 vector for neurosurgical delivery of aspartoacylase gene (ASPA) to the human brain. Hum Gene Ther. 2002 Jul 20;13(11):1391-412.

    Orphan Cake 2016/2017

    $
    0
    0
    W tym roku z mała zmiana: Orphan Cake 2016/2017 rozpoczynamy i kończymy w lutym. Wydarzenia miało nie być w tym sezonie, ale jednak odezwało się kilka osób z magicznym pytaniem: "Pieczemy w tym roku?" - Przecież nie odmówimy :)  


    Do 28 lutego 2014 r. pieczemy ciasteczka, ciasta; przygotowujemy desery - ciepłe, zimne, bezglutenowe, glutenowe, bezjajeczne i z jajkami, ketogenne i normalne - z symboliką nawiązującą do którejś z ośmiu tysięcy chorób rzadkich. W taki niecodzienny sposób spróbujmy popularyzować choroby rzadkie <3

    P. S. Jeśli do wypieków wykorzystujecie produkty specjalne, np. bezglutenowe, bezcukrowe lub pieczecie ciastka bez użycia jaj i bogatotłuszczowe - nie zapomnijcie o przepisach, które być może przydadzą się innym!

    Zdjęcia wypieków będziemy udostępniać naOrphan Cake 2016/2017i fanpageChoroby rzadkie - rare diseases

    Pęcherzyca IgA

    $
    0
    0
    Pęcherzyce to grupa rzadko występujących chorób autoimmunologicznych skóry, których głównymi objawami są pęcherze wypełnione płynem surowiczymi oraz zaburzenia odpornościowe. Wśród nich wyróżnia się wiele rodzajów i podtypów, w tym pęcherzycę IgA. Charakterystyczne dla niej jest występowanie przeciwciał przeciwko komórkom skóry i substancjom integrującym naskórek w klasie IgA. Najczęściej pojawia się u osób w średnim wieku, rzadziej u dzieci. Choroba na chwilę obecną jest niewyleczalna, ale właściwy dobór leków objawowych może pozwolić na jej długotrwałe "wyciszenie". Istotna jest również odpowiednia pielęgnacja skóry.

    Synonimy: ang. IgA pemphigus.

      Rozpowszechnienie: nieznane.

      Przyczyny: dokładne przyczyny nie są znane. Jak wspomniano wcześniej, jest to choroba autoimmunologiczna (układ odpornościowy jest nieprawidłowo aktywny i niszczy komórki własne).

      Objawy i diagnostyka
      Pierwsze objawy pojawiają się w średnim wieku lub u osób starszych, ale czasem też u dzieci. Pęcherze skórne wypełnione płynem surowiczym pojawiają się na skórze tułowia i kończyn, czasem też na głowie, gdzie bywają ekstremalnie nasilone. Pęcherze te nie tworzą się na błonach śluzowych (np. jama ustna, przełyk). U pacjentów mogą też powstawać wypełnione ropą krosty. Opisywane zmiany są bolesne i piekące.
      Zmiany skórne charakterystyczne dla pęcherzycy IgA,
      Immunofluorescence in Dermatopathology

      Pęcherzyca IgA jest podobna do pęcherzycy liściastej, z którą należy ją różnicować: w pęcherzycy IgA występują wadliwe przeciwciała -immunoglobuliny IgA. Pozostałe pęcherzyce są na ogół spowodowane przeciwciałami sklasyfikowanymi jako immunoglobuliny IgG.
      Wykonywana jest też diagnostyka histologiczna. W wynikach opisuje się akantolizę i śródnaskórkowe pęcherze. W oparciu o histologię i występujące objawy, wyodrębniono dwie główne postacie pęcherzycy IgA: podrogową dermatozę krostową (ang. subcorneal pustular dermatosis type, SPD type) iśródnaskórkową neutrofilową dermatozę (ang. intraepidermal neutrophilic dermatosis type, IEN type).

      Podrogowa dermatoza krostowa - choroba Sneddona-Wilkinsona
      Charakteryzuje się występowaniem miękkich pęcherzy lub krost na twarzy, tułowiu i kończynach. Krosty mają tendencję do zlewania się w pierścieniowate, krągłe twory pokryte strupem przypominającym skorupę. Błony śluzowe są zajęte rzadko. W badaniu histopatologicznym stwierdza się obecność podrogowych krost licznie wypełnionych neutorfilami, bez lub z kilkoma komórkami akantolitycznymi. Za pomocą fluorescencji bezpośredniej obserwowane jest międzykomórkowe odkładanie się IgA nad wierzchnim naskórkiem. Autoantygenem dla podrogowej dermatozy krostowej jest desmokolina 1. Choroba jest związana z gammopatią monoklonalną IgA, zespołem Sjögrena i reumatoidalnym zapaleniem stawów.

      Śródnaskórkowa neutrofilowa dermatoza
      Zmiany skórne są podobne do podrogowej dermatozy krostowej. W badaniu histopatologicznym obserwowane są śródnaskórkowe pęcherze zawierające neutrofile, bez lub z kilkoma komórkami akantolitycznymi. Immunofluorescencja bezpośrednia ujawnia międzykomórkowe odkładanie się IgA w całym naskórku. W przypadku śródnaskókowej neutrofiloej dermatozy, autoantygen jest nieznany (być może jest to białko powierzchniowe komórek niedesmosomalnych). IEN jest związana z infekcją wirusem HIV, wrzodziejącym zapaleniem jelita grubego i chorobą Leśniowskiego-Crohna.

      W diagnostyce pęcherzycy IGA należy zatem wziąć pod uwagę objawy kliniczne (badanie dermatologiczne), wynik histopatologiczny biopsji skóry, a także potwierdzenie techniką immunofluorescencji.

      Możliwości leczenia
      Pęcherzyce IgA na chwilę obecną są niewyleczane. W przypadku podrogowej dermatozy krostowej stosuje się dapson, steroidy systemowe i miejscowe, kolchicynę, azatioprynę, sulfapirydynę, fotochemioterapię (PUVA), sulfametoksazol i klarytromycynę. Śródnaskórkowa neutrofilowa dermatoza wymaga podobnego postępowania - z wykorzystaniem: dapsonu, miejscowych i ogólnych steroidów, kolchicyny, sulfapirydyny, a ponadto zastosowania cyklofosfamidu i plazmaferezy. 
      Dapson jest lekiem pierwszego rzutu w obu postaciach choroby, natomiast steroidy są alternatywą wówczas gdy dapson nie może być zastosowany. Wykorzystuje się także terapię immnoglobulinami (ang. intravenous immunoglobulin therapy, IVIG) i przeciwciała monoklonalne (rytuksymab). Jeśli dobór leków jest właściwy, wówczas choroba może być dobrze kontrolowana, a jej zaostrzenia będą pojawiać się rzadko. 

      Na skórę stosowane są kremy ze sterydami. Jeśli zajęte są także błony śluzowe - płukanki i spraye zawierające lek sterydowy. Miejscowe stosowanie sterydu może pozwolić na zmniejszenie dawki sterydu działąjącego sytemowo. Ponadto zalecane są płukanki antyseptyczne, przeciwgrzybicze i znieczulające w celu zapobiegania infekcjom i łagodzenia bólu.

      Skórę należy chronić kremami zostawiającymi powłoczkę, niealergizującymi - które najlepiej dobierze dermatolog. Do kąpieli można stosować emolienty. Osuszanie skóry powinno być delikatne - poprzez przykładanie ręcznika, a nie tarcie. Gdy zmiany skórne są bardzo zaostrzone i powodują powstawanie ran, wówczas należy dobrać najwłaściwszy opatrunek. Zalecane są opatrunki nawilżające np. kompresy ze solą fizjologiczną i antyseptyczne np. ze srebrem, w celu profilaktyki zakażeń skóry i przyspieszenia procesu gojenia. Skórę należy chronić przed działaniem skrajnych czynników atmosferycznych, jak mróz i gorąco oraz promienie słoneczne (kremy ochronne z filtrem UV). Lepiej wybierać niedrażniącą odzież - przewiewną, luźniejszą, bez chropowatości i uciskających elementów. Zaleca się unikanie sportów kontaktowych, by nie doprowadzać do uszkodzeń skóry. Jeśli pęcherze występują w jamie ustnej, wówczas warto przyjmować miękkie posiłki, o letniej temperaturze, przyprawione raczej skąpo - tak by nie podrażniały pęcherzy i ran.

      Na podstawie:
      1. National Organization for Rare Disorders. Pemphigus. 2015
      2. Yung-Chuan Liu et all. IgA Pemphigus: Subcorneal Pustular Dermatosis Type A case report with vesicle and pustular eruption for 13 years cured with dapsone in 3 weeks. Dermatol Sinica 26: 258-263, 2008
      3. Tsuruta D. et all. IgA pemphingus. Clin Dermatol. 2011 Jul-Aug;29(4):437-42.

      Niedobór transportera-2 tiaminy

      $
      0
      0
      Choroba jąder podstawnych reagująca na suplementację biotyną i tiaminą, znana też jako niedobór transortera-2 tiaminy, to rzadko występujące neurometaboliczne zaburzenie, które charakteryzuje się nawracającym, podostrym rozstrojem układu nerwowego, z towarzyszącym splątaniem, napadami padaczkowymi, deficytami ruchowymi, trudnościami w połykaniu i mówieniu. Nieprawidłowości dotyczą jąder podstawnych, czyli struktur mózgowia będących skupiskami istoty szarej. Ich zadaniem jest kontrolowanie ruchów ciała, procesów myślowych, a nawet emocji. Opisywana choroba jest dziedziczona autosomalne recesywnie, a jej przyczyną są mutacje w genie SLC19A3. Wczesne rozpoznanie i wdrożenie suplementacji wysokimi dawkami biotyny i tiaminy oszczędza układ nerwowy, a w ciągu kilku dni łagodzi lub niweluje objawy uszkodzenia mózgu. Leczenie musi być kontynuowane przez całe życie.

      Synonimy: 
      • ang. Biotin-Thiamine-Responsive Basal Ganglia Disease, BTRBGD, 
      • ang. Biotin-Responsive Basal Ganglia Disease, 
      • ang. Thiamine metabolism dysfunction syndrome-2,
      • ang. Thiamine Transporter-2 Deficiency, THMD2.

      Rozpowszechnienie: nieznane. Choroba występuje w każdej grupie etnicznej, ale najczęściej wśród ludności Arabii Saudyjskiej. Na rok 2014 opisano około 50 chorych  BTRBGD.

      Dziedziczenie: autosomalne recesywne (istnieje 25% szans na poczęcie dziecka zdrowego; 25% ryzyka na to, że dziecko będzie chore; 50% prawdobodobieństwo, że będzie bezobjawowym nosicielem).

      Przyczyną niedoboru transportera-2 tiaminy, jest mutacja genu SLC19A3, zlokalizowanego na długim ramieniu chromosomu drugiego (2q36.3). Gen SLC19A3 koduje białko transportujące tiaminę (transporter tiaminy-2), które odpowiada za rozmieszczenie tiaminy w komórkach organizmu. Tiamina, znana powszechniej jako witamina B1, warunkuje prawidłowe funkcjonowanie układu nerwowego. Mutacja genu SLC19A3 doprowadza do upośledzenia transportu witaminy B1 i jej niewystarczającego wchłaniania do komórek, co skutkuje wystąpieniem objawów uszkodzenia mózgu (encefalopatii).

      Nadal pozostaje niewyjaśniony związek biotyny z opisywanym zaburzeniem. Prawdopodobnie duże dawki biotyny stosowane w terapii razem z tiaminą, mogą zwiększać produkowanie transportera tiaminy (którego jest za mało w efekcie mutacji). Inna teoria sugeruje, że poziom transportera biotyny może pozytywnie oddziaływać na transpotrer tiaminy, co też w pewnym stopniu wyjaśnia ważny udział biotyny w leczeniu choroby.

      Objawy i diagnostyka
      Wiek, w którym notowane są pierwsze objawy niedoboru transportera-2 tiaminy jest bardzo zmienny. Najczęściej obserwuje się je w wieku od trzech, do dziesięciu lat. Trzeba mieć jednak na uwadze, że kryzys neurologiczny może wystąpić już u noworodków (pierwszy miesiąc życia) lub dopiero w okresie dorosłości (około 20. roku życia). 

      Opisano cztery fenotypy ("uzewnętrznienie mutacji"; postacie choroby) niedoboru transportera-2 tiaminy:
      • niemowlęcą encefalopatię z kwasicą mleczanową, 
      • niemowlęce napady zgięciowe, 
      • wczesnodziecięcą encefalopatię indukowaną urazem lub chorobą, 
      • oraz encefalopatię Wernicke-podobną.

      Dla przebiegu choroby charakterystyczne są trzy stadia:
      I - podostra encefalopatia indukowana gorączką, przebiegająca ze splątaniem i wymiotami;
      II - ostra encefalopatia z napadami padaczkowymi, porażeniem/niedowładem czterokończynowym,
      opóźnieniem rozwoju ruchowego, dysfagią i dysartrią;
      III - przewlekła, powoli postępująca encefalopatia z akinetyczną niemową,
      trwałą utratą umiejętności mówienia i rozumienia mowy.

      ***

      Epizod podostrej encefalopatii związanej z niedoborem transportera-2 tiaminy widoczny jest w objawach ze strony ośrodkowego układu nerwowego, takich jak:
      • zaburzenia świadomości, takie jak dezorientacja i splątanie, 
      • napady drgawkowe uogólnione (również napady zgięciowe), 
      • zaburzenia koordynacji ruchowej; niezborność; brak "współgrania" mięśniowego; chód niepewny, ruchy niezgrabne podczas wykonywania jakiejś czynności (ataksja) oraz niemożność wykonywania ruchów naprzemiennych (adiadochokineza), 
      • niezależne od woli ruchy skręcania, prężenia różnych mięśni (dystonia), 
      • upośledzenie czynności mięśni twarzy (porażenie nadjądrowe nerwu twarzowego), zniesienie czynności mięśni zewnętrznych gałki ocznej (oftalmoplegia zewnętrzna), 
      • zaburzenia żucia i połykania (dysfagia),
      • zaburzenia mowy: mowa niewyraźna, bełkotliwa (dyzartria). 

      Encefalopatia jest związana z wystąpieniem różnego stopnia nadciśnienia wewnątrzczaszkowego. Do objawów wzmożonego nadciśnienia wewnątrzczaszkowego zalicza się bóle głowy, senność, wyraźną zmianę zachowania, niewyraźne widzenie, wymioty, napady drgawkowe i zaburzenia świadomości. Późno zdiagnozowana i nieleczona może doprowadzić do trwałej niepełnosprawności, śpiączki i ostatecznie do śmierci. Wczesne wdrożenie leczenia biotyną i tiaminą daje częściową lub całkowitą poprawę w ciągu kilku dni. Epizody podostrej encefalopatii są wyzwalane przez następujące czynniki:
      • choroba gorączkowa,
      • urazy,
      • zabieg operacyjny,
      • stres (np. związany ze stanem chorobowym lub emocjonalnym).

      U chorych prawie zawsze występuje dystonia i sztywność typu "koła zębatego". Bardzo często obserwuje się wygórowanie odruchów neurologicznych (hiperrefleksja), stopotrząs (rytmiczne drgania stopy po jej grzbietowym zgięciu i przytrzymaniu w tej pozycji) oraz dodatni odruch Babińskiego (wyprostowanie i zgięcie grzbietowe palucha stopy podczas drażnienia zewnętrznej części podeszwy stopy). Na obraz kliniczny może składać się także znaczne osłabienie, niedowład lub porażenie mięśni po jednej stronie ciała lub wszystkich kończyn. Niedobór transportera-2 biotyny rzadko przebiega jako przewlekła, postępująca dystonia, z napadami drgawkowymi i/lub opóźnieniem psychoruchowym.

      P.1 - P.4 - obustronne zajęcie skorupy i przyśrodkowych jąder
      wzgórza; P.2 - P.4 - dodatkowo zajęcie głowy jądra ogoniastego;
       Ortigoza-Escobar J.D. et all, 2014
      W obrazie rezonansu magnetycznego widoczne jest obustronne, symetryczne zwiększenie intensywności 
      sygnału T2 w centralnej części głowy jądra ogoniastego, częściowo lub w całej skorupie, gałce bladej, wzgórzu, korze podnamiotowej i nadmamiotowej, pniu mózgu i móżdżku. Podczas zaostrzeń występuje znacznego stopnia obrzęk naczyniopochodny. Do zmian wynikających z przewlekłego procesu chorobowego zaliczamy: zanik, martwicę i gliozę ("bliznowacenie") zajętych struktur mózgowia. Czasem nieprawidłowości obejmują jeszcze rdzeń kręgowy.

      Aby zdiagnozować niedobór transportera-2 tiaminy, konieczne jest rozpoznanie objawów klinicznych i charakterystycznych zmian w wynikach badań obrazowych. Istotne jest też wykonanie szerokiej diagnostyki laboratoryjnej, ze szczególnym uwzględnieniem badań metabolicznych: tandemowej spektometrii mas (krew pobierana na bibułkę), chromatografii gazowej sprzężonej ze spektrometrią masową (profil kwasów organicznych w moczu), poziomu mleczanu (może być wysoki w stanie ostrym), amoniaku, biotyny, tiaminy, aktywności osoczowej biotynidazy, aminokwasów we krwi i w moczu, enzymów wątrobowych, parametrów układu krzepnięcia, lipidogramu oraz analizy płynu mózgowo rdzeniowego (morfologia, poziom białka, glukozy i posiew mikrobiologiczny). Potwierdzeniem diagnozy jest wykrycie nieprawidłowo zmienionego genu SLC19A3 (analiza sekwencji; delecji/duplikacji genu).

      Dziecko będzie wymagało konsultacji z lekarzem pediatrą - specjalistą od zaburzeń metabolicznych, neurologiem dziecięcym, genetykiem klinicznym, a w sytuacji zaostrzenia -  lekarzem specjalistą intensywnej terapii dzieci. Niezbędne będzie badanie naurologopedyczne oraz konsultacja żywieniowa.

      W diagnostyce różnicowej należy wziąć pod uwagę:
      • encefalopatię Wernickego,
      • acydurie organiczne,
      • zaburzenia mitochondrialne, w tym zespół Leigha,
      • encefalopatię toksyczną lub infekcyjną,
      • choroby zapalne, m.in. zapalenie naczyń krwionośnych ośrodkowego układu nerwowego,
      • chorobę Wilsona,
      • młodzieńczą postać choroby Huntingtona,
      • dystonię torsyjną typu 1,
      • dystonię wrażliwą na dopaminę, 
      • ostre, rozsiane zapalenie mózgu i rdzenia kręgowego (ADEM),
      • zespoły chorobowe tiamino-wrażliwe (tiamino-wrażliwa anemia megaloblastyczna, zespoły zaburzeń metabolizmu tiaminy typu 4 i 5, mikrocefalia Amiszów).

      Możliwości leczenia
      Choroba nie jest w pełni wyleczalna, ale można ją opanować. Kluczową rolę odgrywa eliminowanie wszelkich czynników ryzyka mogących wyzwolić kryzys metaboliczny oraz natychmiastowe wsparcie witaminowe. W sytuacji zaostrzenia wdraża się suplementację biotyną (witamina B7, zwana też witaminą H; w dawce 5-10 mg/kilogram masy ciała/dobę) i tiaminą (witamina B1; od 300-900mg/kg mc/dobę). Objawy zwykle łagodnieją po kilkudniowym leczeniu. Witaminy podawane są drogą doustną, a terapię należy kontynuować do końca życia. Do czasu wykluczenia przyczyn infekcyjnych kryzysu neurologicznego, zalecane jest leczenie antybiotykami lub lekami przeciwwirusowymi. 

      Podostra encefalopatia jest stanem zagrożenia życia. Leczenie fazy ostrej z napadami padaczkowymi i wzmożonym ciśnieniem wewnątrzczaszkowym powinno odbywać się na oddziale intensywnej terapii. Dawka tiaminy w tym czasie może zostać podwojona i podawana dożylnie. Dystonie leczone są objawowo, z wykorzystaniem lewodopy. Napady padaczkowe poddają się leczeniu klasycznymi lekami przeciwdrgawkowymi. Należy często kontrolować temperaturę ciała i skutecznie zwalczać gorączkę, gdyż jej podwyższenie wpływa na pogorszenie się stanu dziecka. Późne zdiagnozowanie i nieleczenie choroby będzie skutkować niepełnosprawnością neurologiczną, a nawet zgonem.

      Po ustąpieniu fazy ostrej, nie wolno zaprzestawać doustnego podawania witamin. Dla wspomagania rozwoju i zapobiegania powikłaniom, istotna jest indywidualnie dobrana rehabilitacja ruchowa, fizykoterapia, terapia zajęciowa i logopedyczna oraz specjalny program nauczania. Szczepienia ochronne powinny odbywać się w oparciu o obowiązujący kalendarz szczepień, chyba, że istnieją odrębne przeciwwskazania.

      Stan dziecka należy regularnie (co 6 miesięcy) kontrolować u lekarza prowadzącego - pediatry lub neurologa. Zalecana jest także konsultacja genetyczna. Rodzina dziecka powinna zostać przygotowana do sprawowania właściwej opieki, a także restrykcyjnie przestrzegać zaleceń terapeutycznych przez całe życie.

      Kobietom planującym ciążę, rekomenduje się kontynuację suplementacji biotynowo-tiaminowej przez cały okres ciąży. Brakuje danych na temat wpływu wspomnianych witamin na rozwijający się płód u ciężarnej z niedoborem transportera-2 tiaminy.

      Warto wiedzieć, że suplementacja witaminowa jest zalecana u osób z mutacją SLC19A3, które nie mają objawów chorobowych.

      Na podstawie:
      1. Tabarki B. et all. Biotin-Thiamine-Responsive Basal Ganglia Disease. GeneReviews® [Internet].
      2. A case report of biotin–thiamine-responsive basal ganglia disease in a Saudi child. Is extended genetic family study recommended? Medicine (Baltimore). 2016 Oct; 95(40): e4819. Published online 2016 Oct 7
      3. Genetics Home Reference. Biotin-thiamin-responsive basal ganglia disease. Rev. January 2014. Publ. February 14, 2017
      4. Ortigoza-Escobar J. D. et all. Thiamine transporter-2 deficiency: outcome and treatment monitoring.
        Orphanet Journal of Rare Diseases20149:92

      Pierwotna dyskineza rzęsek

      $
      0
      0
      Pierwotna dyskineza rzęsek to rzadko występująca choroba genetyczna, która charakteryzuje się przewlekłymi zakażeniami układu oddechowego, nienaturalnie rozmieszczonymi organami wewnętrznymi oraz niepłodnością. Objawy te wynikają z mało ruchliwych rzęsek i wici znajdujących się na powierzchniach komórek nabłonkowych. Uznano, że "w praktyce lekarza występuje zdecydowanie rzadziej niż mukowiscydoza, co w pewnym stopniu tłumaczy późne rozpoznanie choroby". Zanim pacjent zostanie prawidłowo zdiagnozowany - zapuka do drzwi lekarza około 50 razy... Należy wiedzieć, że szybkie, trafne rozpoznanie ma ogromne znaczenie dla rokowania pacjenta, gdyż wcześnie wdrożone leczenie i fizjoterapia pozwalają powstrzymać progresję choroby.

      Rzęski o których mowa, są widoczne jako wypustki podobne do mikroskopijnych szczoteczek. Znajdują się w nabłonku dróg oddechowych, układu rozrodczego i w innych narządach np. ucho, komory mózgu. Wici to struktury podobne do "ogonka", a ich zadaniem jest napędzanie ruchu np. męskich komórek rozrodczych (plemników).

      Rolą rzęsek w układzie oddechowym jest przemieszczanie śluzu w kierunku gardła, co pozwala na oczyszczanie dróg oddechowych z nadmiaru śluzu, bakterii, i innych zanieczyszczeń. Zatem objawy choroby będą widoczne już od urodzenia, gdyż odkrztuszenie płynu owodniowego i wydzieliny oskrzelowej będzie dla dziecka problematyczne.

      Synonimy:
      • ang. immotile cilia syndrome - zespół nieruchomych rzęsek,
      • ang. PCD, primary ciliary dyskinesia - pierwotna dyskineza rzęsek.

      Rozpowszechnienie: 1 : 16 000 osób, 1 : 16 000 do 20 000 urodzeń. Jednak dane mogą być niedoszacowane z uwagi na trudności diagnostyczne.

      Dziedziczenie: autosomalne recesywne, rzadko sprzężone z płcią. Pierwotna dyskineza rzęsek spowodowana jest wieloma różnymi mutacjami genów kodujących białka tworzące wewnętrzną strukturę rzęski i siłę niezbędną do wygięcia rzęski. Skutkiem mutacji jest nieprawidłowy ruch lub brak ruchu rzęsek w nabłonku. Należy wiedzieć, że skoordynowany ruch rzęsek tam i z powrotem warunkuje prawidłowe funkcjonowanie wielu narządów. Pomaga również określić "oś prawo-lewą" organizmu podczas rozwoju embrionalnego i przez to prawidłowe rozmieszczenie narządów.
      30% pacjentów z pierwotną dyskinezą rzęsek posiadało mutacje w genach  DNAI1 oraz DNAH5. Inne mutacje występują rzadko (wszystkich mutacji opisano 32, w tym dotyczące genów: CCDC39, CCDC40, DNAH11, DNAAF1, LRRC6, DNAI2 i DNAAF2), a u pozostałych osób przyczyna genetyczna pozostaje nieznana, niezidentyfikowana. Wszystkie dotychczasowe mutacje zostały przedstawione w tabeli na stronie: Emedicine.medscape.com 

      Objawy i diagnostyka
      U większości noworodków występują trudności w oddychaniu, gdyż najprawdopodobniej upośledzone ruchy rzęsek doprowadzają do nieefektywnej ewakuacji wód płodowych z jego płuc. Dziecko szybko oddycha, dławi się, kaszle, ma odruch wymiotny, może wpaść w niewydolność oddechową. Może wtedy wymagać wsparcia oddechowego (tlenoterapia, intubacja, wentylacja mechaniczna).

      Od wczesnego dzieciństwa charakterystyczne są częste infekcje układu oddechowego z powodu zalegającego w oskrzelach śluzu i bakterii. U osób z pierwotną dyskinezą rzęsek stwierdza się całoroczne przekrwienie błony śluzowej nosa i przewlekły mokry kaszel. Ciągłe zakażenia układu oddechowego mogą doprowadzać do rozstrzeni oskrzeli (trwałe poszerzenie przekroju oskrzeli z powodu uszkodzenia ich ściany), czego skutkiem bywają zaburzenia oddychania zagrażające życiu. Już od pierwszych dni życia podejrzany staje się chroniczny nieżyt nosa (katar), zapalenia płuc i niewydolność oddechowa. W wieku przedszkolnym częstym objawem jest mokry kaszel, stan przypominający astmę (niereagujący na leki przeciwastmatyczne), rozstrzeń oskrzeli z niejasnych przyczyn, przewlekłe zapalenie zatok, wysiękowe zapalenia ucha środkowego wiodące do niedosłuchu przewodzeniowego. Infekcje ucha są związane z nieprawidłowościami rzęsek w obrębie ucha wewnętrznego. Ponadto dzieci mogą doświadczać bezsenności i bezdechu śródsennego. 
      U dorosłych, oprócz powyższych objawów oddechowych występują polipy nosa, halitoza (nieprzyjemny zapach z ust), palce pałeczkowate oraz zaburzenia płodności.


      Ultrastruktura rzęsek oddechowych

      U niektórych pacjentów występuje nienaturalne ułożenie narządów klatki piersiowej i jamy brzusznej. Dochodzi do nich już w okresie embrionalnym. Około połowa pacjentów z pierwotną dyskinezą rzęsek ma lustrzane przełożenie trzewi (łac. situs inversus totalis) np. serce znajduje się po prawej stronie klatki piersiowej, a nie po lewej. Lustrzane przełożenie trzewi raczej nie powoduje problemów zdrowotnych. Jeśli dyskinezie rzęsek towarzyszy powyższa anomalnia, wówczas mówi się o zespole Kartagenera.


      Serce po prawej stronie - dekstrokardia
      http://radiopaedia.org/articles/situs-inversus
      Dostęp z dn. 19.03.2016

      Ponadto stwierdza się heterotaksję narządów wewnętrznych (łac. situs ambiguus). Dotyczy ona około 12% chorych z pierwotną dyskinezą rzęsek i charakteryzuje się anomaliami serca, wątroby, jelit i śledziony (może występować brak śledziony lub polisplenia czyli wiele śledzion). Heterotaksja również zachodzi w okresie embrionalnym i jej nasilenie różni się pomiędzy pacjentami. Rzadko występującą anomalią w przebiegu pierwotnej dyskinezy rzęsek jest wodogłowie z powodu wadliwych rzęsek znajdujących się w układzie komorowym mózgu.


      Rodzaje heterotaksji
      Heterotaksja
      http://www.scielo.cl/scielo.php?pid=S0717-93082013000100007&script=sci_arttext
      Dostęp z dn. 19.03.2016

      Do cech pierwotnej dyskinezy rzęsek zaliczamy także niepłodność. Z powodu upośledzonego ruchu wici, plemniki mężczyzn zmagających się z tą chorobą nie są w stanie dotrzeć do komórki jajowej, gdyż są mało ruchliwe. Niepłodność męska dotyczy około 50% chorych. Niepłodność u kobiet może wynikać z anomalii rzęsek znajdujących się w jajowodach, co z kolei utrudnia przemieszczanie komórki jajowej. Występują wówczas nawracające ciąże pozamaciczne.

      W diagnostyce pierwotnej dyskinezy rzęsek brane są pod uwagę widoczne objawy. Wykonywane są badania płuc i biopsje tkanek np. zatok (zmiany widoczne pod mikroskopem elektronowym). Szybkie postawienie diagnozy jest niezbędne dla profilaktyki uszkodzeń układu oddechowego z powodu nawracających infekcji. Potwierdzeniem diagnozy mogą być badania genetyczne, choć nie zawsze uda znaleźć się przyczynę choroby.

      Badania przesiewowe poziomu tlenku azotu w nosie są pomocne w identyfikacji chorych z pierwotną dyskinezą rzęsek i tych, którzy powinni mieć wykonaną biopsję zatok. Badanie przeprowadzane jest u pacjentów powyżej 5. roku życia, którzy są w stanie współpracować i wykonać manewr zamknięcia podniebienia.

      Diagnostyka różnicowa:
      • mukowiscydoza,
      • niedobór podklasy IgG,
      • granulomatoza Wegnera,
      • refluks żołądkowo-przełykowy.

      Możliwości leczenia
      Celem leczenia jest jak najdłuższe utrzymanie drożności dróg oddechowych i ich "czystości". Polega to na oczyszczaniu poprzez odsysanie wydzieliny z zatok, nosa i uszu. Wdrażane są też leki: antybiotyki, środki rozszerzające oskrzela, steroidy i rozcieńczające śluz (mukolityczne). Konieczna jest regularna ocena słuchu i badanie logopedyczne, W razie niedosłuchu proponowane są aparaty słuchowe. W stanach ciężkich proponuje się przeszczep płuc, W przypadku wad serca konieczne są operacje naprawcze, a u dzieci z wodogłowiem - założenie zastawki.
      Choroba na dzień dzisiejszy pozostaje jednak niewyleczalna.
      Nieoceniona jest fachowa fizjoterapia i wspomaganie ewakuacji śluzu z dróg oddechowych. Pomocne są inhalacje (rozszerzające oskrzela, mukolityczne), oklepywanie pleców i klatki piersiowej, stosowanie kamizelek wibrujących, kaszlatorów, ssaków, czy też pozycji drenażowych.

      Rokowanie zależy od sprawnego postawienia diagnozy i wdrożenia odpowiedniego leczenia. Średnia długość życia jest prawdopodobnie nieco skrócona, choć brakuje dokładnych szacunków z tego zakresu.



      Opracowano na podstawie:
      1. Raczkowska-Łabuda K., Niemczyk E., Zawadzka-Głos L. Pierwotna dyskineza rzęsek z perspektywy otolaryngologa dziecięcego. Nowa Pediatria 3/2014 82-86.
      2. Primary ciliary dyskinsesia. Genetics Home Reference. 2014
      3. Bajpai P, Singhai A, Bajpai I et al.: Kartagener’s syndrome: a case report. Int J Health Sci Res 2013; 3(12): 168-171.
      4. Primary ciliary dyskinesia. National Organization for Rare Diseases. 2015
      5. Primary ciliary dyskinesia. Orphanet. 2014

      Choroby Rzadkie - Nasze Zadanie - Białobrzegi 1-3 lipca 2016

      $
      0
      0
      Nie zawsze zdarza mi się to pisać, ale miałyśmy PRZYJEMNOŚĆ uczestniczyć w Konferencji zorganizowanej przez Stowarzyszenie MPS i Choroby Rzadkie. Jest to już wydarzenie niemal "kultowe" w środowisku interesującym się chorobami rzadkimi. Dla nas również było okazją do pierwszego spotkania ze sobą: Iga z Północy, ja z Południa...


      Konferencja "Choroby Rzadkie - Nasze Zadanie" po raz drugi odbyła się w Białobrzegach. Jak co roku przybyło mnóstwo uczestników z całego świata, by w kilka dni omówić istotne doniesienia naukowe i spotkać się z polskimi chorymi zmagającymi się z mukopolisacharydozami oraz innymi zaburzeniami metabolicznymi. Po raz kolejny Stowarzyszenie stanęło na wysokości zadania. Organizacja wydarzenia była na wysokim poziomie. I z pewnością wrócimy tu po wiedzę i nowe doświadczenia w przyszłym roku...

      Poniżej kilka notatek z wystąpień Prelegentów...

      ***

      Wbrew pozorom, studium i opieka nad pacjentami z chorobami rzadkimi nie jest czymś nowym. Trwa już bowiem prawie 500 lat. Jedno z najstarszych źródeł wiedzy o rzadkich chorobach pt. „Obserwacje rzadkich przypadków” („Medicinalium observationum exempla rara”) Remberta Dodoensa pochodzi z XVI wieku i na tamte czasy przedstawia około 200 różnych chorób rzadkich (m. in. tężec, wady twarzy, ciąże bliźniacze), które już wtedy uznawane były za piętno dla człowieka. Warto wiedzieć, że w terapii tych chorób Dodoens odwołuje się do kolejnego swojego dzieła, jakim była pierwsza farmakopea „Księga ziół ” („Cruydyt boeck”). Dodoens eksperymentował z roślinami, a ich ekstrakty podawał pacjentom.

      Dzisiaj znane jest medycynie kilka tysięcy rzadkich chorób. Mamy o wiele większe możliwości diagnostyczne i terapeutyczne. Farmacja zamiast ziół wykorzystuje substancje aktywne. Dysponujemy 119 lekami sierocymi dla 106 chorób rzadkich. Nie wolno też zapominać, że wiele chorób rzadkich może być leczone lekami na choroby powszechne, jak i operacyjnie.

      ***

      Postęp w dziedzinie diagnostyki, naturalnej historii choroby, jak i terapii nie ominął jednej ze sfigolipidoz - choroby Gauchera, w której przebiegu szczególnie niepokojąca jest predyspozycja do nowotworów. Leczenie opiera się na obniżeniu produkcji toksycznych substancji, przez co łagodnieją objawy narządowe. Możliwe jest to dzięki usunięciu śledziony, przeszczepom szpiku oraz terapii enzymatycznej rekombinowanym białkiem glukozylceramidazy. Prowadzone są też terapie z miglustatem (chyba przewrotnie po raz pierwszy wyekstrahowany z liści morwy) i eliglustatem (terapia redukcji substratu).

      Nauka umożliwiła też identyfikowanie powikłań choroby – niekiedy dość ciężko wyrażone. Można podzielić je na:
      • neurologiczne (neurodegeneracja, wczesna choroba Parkinsona)
      • kostne (bóle kostne, osteopenia, osteoskleroza, martwica kości, złamania, infiltracja szpiku kostnego oraz deformacja kości – kształtem pdoobnych do kolby stożkowej)
      • gammapatie monoklonalne (szpiczak), chłoniak, nowotwory ze spektakularną proliferacją komórek B.

      ***

      Równoważenie wysiłku umysłowego przez wybór
      idealnego miejsca na Konferencję,
      to specjalność Stowarzyszenia MPS i Choroby Rzadkie...
      Badania naukowe i opieka zdrowotna nad pacjentami z chorobami rzadkimi w Europie ciągle się rozwijają. Na PubMed od lat 60' obserwuje się rozkwit naukowy i wzrost liczby tematycznych publikacji. Do końca 2013 r. miały zostać wdrożone w krajach europejskich Narodowe Plany dla Chorób Rzadkich. Dotychczas nie ma ich w Polsce, Luksemburgu i Danii (w dwóch ostatnich przypadkach komentarz dlaczego, raczej jest zbędny).

      Podejście do chorób rzadkich powinno być wielodyscyplinarne. Istotne jest powoływanie centrów eksperckich, których zadaniem byłoby konsultowanie pacjentów i uczenie o chorobach rzadkich, tworząc jednocześnie sieci pomiędzy poszczególni ośrodkami i lekarzami. Brakuje jednak samych ekspertów. Nad jakością tych sieci ma czuwać European Reference Networks, zabezpieczający dostęp do diagnostyki genetycznej,  danych medycznych, czy też trakrujących o skuteczności terapii.

      Na chwilę obecną priorytetem jest dopracowanie rejestru chorób rzadkich oraz uwidocznienie ich w klasyfikacji ICD-10 (docelowo ma powstać 4,500 kodów z chorobami rzadkimi). Aktualnie kody Orphanetu mogą być dodawane do kodów ICD.


      *** 

      Lek sierocy (ang. orphan drug) ma leczyć i zapobiegać nawrotom objawów u pacjentów z chorobą występującą rzadziej niż 5 na 10 000 przypadków [EMA 2000]. Jak wspomniano już wcześniej, zarejestrowanych jest 119 takich leków. Większość z nich jest zarezerwowana dla rzadko występujących nowotworów. Połowa z nich to leki doustne (w chorobie Gauchera najpierw leki sieroce podawano dożylnie, a aktualnie doustnie, co jest bardziej komfortowe dla pacjentów).

      W aspekcie farmakologicznym obserwowana jest także turystyka medyczna – z nadzieją, że w określonym kraju taniej otrzymamy dany lek sierocy. Należy jednak być świadomym, że refundacja leku jest taka sama jak w kraju pochodzenia pacjenta, a nie taka jak w kraju, w którym się aktualnie przebywa.

      Opieka transgraniczna powinna dążyć do ujednolicenia kosztów i refundacji, przestrzegania stosowania leków z konkretnym wskazaniem (w danej chorobie, off-label), wydawania wyrobów medycznych i leków recepturowych (np. cysteina w kroplach, midanium 3% spray do nosa), a także powoływania krajowych punktów konsultacyjnych, w których pacjent dowie się jakie są potrzebne recepty i jakie są zasady refundacji leku.

      ***

      Zadaniem bioinformatyki w zakresie lizosomalnych chorób spichrzeniowych jest wykorzystywanie ekonomicznych modeli komórkowych jako narzędzi, zapewnienie lepszej diagnostyki nieinwazyjnej, stosowanie badań funkcjonalnych, a także stworzenie sieci – otwartego świata komunikacji z jednoczesną ochroną danych pacjentów. Dopasowanie terapii do cech indywidualnych pacjentów, terapia celowana w organella komórkowe i medycyna spersonalizowana - mogą pozwolić na lepsze poznanie mechanizmów związanych z chorobami i rozwój alternatywnych terapii.

      ***

      Mazury sprzyjają uczeniu się :)
      O nieprawidłowościach neurorozwojowych (ang. neurodevelopmental disabilities, NDD) mówimy jeśli IQ wynosi mniej niż 70 (niepełnosprawność intelektualna). Jeśli towarzyszą im inne cechy chorobowe, jak dysmorfie, porażenie mózgowe, zaburzenia zachowania, napady padaczkowe oraz błędy metabolizmu – należy rozszerzyć diagnostykę. Nieprawidłowości neurorozwojowe występują m.in. w przypadku fenyloketonurii, aminoacydoz, kwasic organicznych, zaburzeń przekaźnictwa oraz akumulacji metali w organizmie.

      Protokół TIDE (Treatable Intellectual Disability Endeavor, „od pływów w Vancouver”) to dwupoziomowa procedura stosowana w przesiewie dla wyleczalnych zaburzeń genetycznych – wrodzonych błędów metabolizmu – powodujących niepełnosprawność intelektualną:

      Wszystkie dzieci z niepełnosprawnością intelektualną – badanie moczu m.in. kwasy organiczne, puryny, GAA, kreatyna, MPS

      Badanie krwi: aminoacydoza, homocysteina, miedź.

      W diagnozowaniu wyleczalnych NDD pomocne są narzędzia interaktywne na stronie: treatable-id.org oraz aplikacja Apple App Store Treatable – ID App

      ***

      Defekty syntezy seryny
      Mniej niż 50 przypadków na świecie; poziom seryny we krwi i płynie mózgowo-rdzeniowym jest obniżony + panel NGS seryny. Trudność diagnostyczna: niski poziom trudno zidentyfikować, natomiast wysoki łatwiej (istotne w różnicowaniu). Leczenie: seryna 100-600mg/kg/dobę; glicyna 100-200mg/kg/dobę i kwas foliowy.

      Niedobór dehydrogenazy prostaglandynowej – fenotypy:
      • noworodkowa/niemowlęca – najlepiej poznana, najcięższa; mikrocefalia, padaczka, zanik mózgu, zaćma, oczopląs;
      • młodzieńcza – od łagodnego do średniociężkiego; napady padaczkowe, zaćma;
      • dorosłych – najłagodniejsze objawy.

      Niedobór seryny powodujący zespół Neua-Laxovy – ciężka dystrofia wewnątrzmaciczna; wada letalna (wady OUN, mikrocefalia, hiperterolyzm oczny, brak powiek, rybia łuska, zanik mięśni, obrzęk tkanki podskórnej, wady serca i nerek, hipoplazja zewnętrznych narządów płciowych, krótka szyja, artrogrypoza, wady palców rąk, syndaktylia palców stóp, duże pięty).

      Zaburzenia obrotu komórkowego (dysmorfie, padaczka, ID)
      • zmniejszone wydalenie kwasu metylomalonowego i homocysteiny w moczu,
      • niedobór witaminy B12,
      • wdrażana dieta ketogenna,
      • przejściowe napady hipertrójglicerydemii, niedokrwistość – nie wynikają z diety ketogennej,
      • gen rabenozyny: niedobór B12, hiperTG, neutropenia, epilepsja NT-receptor recycling,
      • B12 nie jest dobrym markerem choroby, bo przyczyn niedoborów jest wiele.

      Dysmorfie, mutacje, enzymy, białka... Czyli "karmimy" się wiedzą...
      Zespół Cohena: otyłość, neutropenia, dysmorfia (grube włosy, brwi i rzęsy, dolnoskośne ustawienie
      powiek, faliste powieki lub rzęsy, wydatny, dziobiasty nos, krótka zadarta rynienka podnosowa), retinopatia, ID.

      Zespół Medenik: niski poziom miedzi, głuchota, rybia łuska, retinopatia.

      Niedobór sfingolipidów: neuropatia, parastezje, ataksje, degeneracja istoty białej, encefalopatia padaczkowa

      Dziedziczna neuropatia czuciowa typu IA
      • gen SPTLC1 (ang. serine palmitoyltransferase long chain base subunit 1) – AD, dorośli powyżej 2. dekady życia; zmienne powinowactwo do substratu serynowego; powstaje neurotoksyczny sfingolipid;
      • zaburzenia czucia opisywane jako „piorun” lub „postrzał”; objawy neuropatii, podatność na zranienia i trudne gojenie w częściach dystalnych, głuchota odbiorcza; później pogorszenie okolic proksymalnych i niepełnosprawność ruchowa; czasem (autonomicznego pochodzenia) zlewne poty rąk i stóp; leczenie dużymi dawkami seryny – inhibicja konkurencyjna m.in. glicyny doprowadza do poprawy stanu

      Zaburzenia syntezy fosfolipidów
      • paraplegia spastyczna,
      • ataksja rdzeniowo-móżdżkowa,
      • zaburzenia mitochondrialne (synteza kardiolipin, acydurie metyloglutakonowe),
      • fenotypy mitochondrialne: zespół Medgel (hiperamonemia, hipoglikemia, dysfunkcja wątroby, dystonia), zespół Bartha (kardiomiopatia, acydemia 3-metyloglutakonowa), zespół Sengera (niedobory OXPHOS; wrodzona zaćma, miopatia, kwasica mleczanowa, kardiomiopatia przerostowa, niedobór AGK).

      ***

      Międzypokoleniowa wymiana spostrzeżeń. Iga i Księżniczka Czartoryska.
      Homocystynuria
      Objawy homocystynurii mogą pojawić się w różnym wieku. Badanie diagnostyczne wykonuje się z krwi i suchej kropli krwi. Znaczenie diagnostyczne ma homocysteina całkowita. Jeśli wartość wyniku znajduje się poniżej 100 – można jej nie wykryć. Objawami sugerującymi homocystynurię są: zwichnięcie soczewek, miopia, iridodonesis, skolioza, osteoporoza, cechy marfanoidalne, wczesna miażdżyca i tromboza, niepełnosprawność intelektualna i zaburzenia psychiczne. Obniżenie poziomu folianów doprowadza do zwiększenia poziomu homocysteiny.


      *** 

      Choroba Niemanna-Picka
      We wczesnym stadium choroby Niemanna-Picka typu C (NP-C) oraz niedoborze kwaśnej sfingomielinazy (ang. Acid Sphingomyelinase Deficiency, ASMD) trudno odróżnić od siebie te dwie choroby. Dzięki spektometrii masowej możliwe jest jednak wykonanie panelu biomarkerów w osoczu. W przypadku obu chorób cholestane 3β, 5α, 6β-triol, lizosfingomielina-509 są podwyższone, a lizosfingomielina (d18:1) jest prawidłowa lub podwyższona w NP-C. Biomarkery te mogą być testem przesiewowym, ale nie stanowią ostatecznego rozpoznania. W przypadku ASMD badana jest sfingomielinaza i gen SMPD1, a w przypadku NP-C – geny: NPC1 i NPC2 oraz test filipiną (gdy nie jest dostępny materiał genetyczny rodziców lub wynik badania genetycznego jest niejednoznaczny). Jeśli test lizosfingolipidowy zawiera lizoheksosylceramid, wówczas diagnostyka może zostać rozszerzona o chorobę Gauchera.

      ASMD, NP-C i NP=A/B cechują podobne objawy: hepatosplenomegalia, zajęcie móżdżku i niepełnosprawność różnego stopnia. W chorobie Niemanna-Picka A/B można zbadać aktywność enzymatyczną w suchej kropli krwi, osoczu lub surowicy, ale brakuje mało inwazyjnego testu potwierdzenia. Lizosfingomielina w suchej kropli krwi nie działa, badanie w osoczu jest dokładniejsze. Okazało się niedawno, że wspomnianym wcześniej markerem może być SPC (deacylowana pochodna lizosfingomieliny) analogowy o masie cząsteczkowej 509 (jest podwyższone). ASMD jest potwierdzany przez badanie aktywności ASM w leukocytach krwi obwodowej (jest obniżona, co doprowadza do spichrzania sfingolipiny). W ASMD również SPC509 ma wartości podwyższone, ale SPC jest znacznie wysokie. Zatem różnicującymi testami przesiewowymi dla ASMD i NP-C może być SPC i SPC509.

      *** 

      Deficyt 5-oksoprolinazy
      • spowodowany mutacją w genie OPLAH, 8q24.3m
      • wtórny u osób poparzonych,
      • wynikająca z błędów dietetycznych np. spożywanie soku pomidorowego u niemowląt,
      • spowodowana przyjmowaniem leków np. paracetamol
      • w przebiegu homocystynurii, deficycie OTC, cystynozy, niedożywieniu, cięższych niedoborach, bakteryjnym rozpadzie moczu.

      Niedobór syntetazy glutationu
      W końcu zamiast blokowisk - natura...
      • anemia hemolityczna bez 5-oxoprolinurii/łagodny
      • kwasica, anemia hemolityczna, żółtaczka, 5-oxoprolinuria/umiarkowany
      • postępujące zaburzenia neurologiczne, podatność na infekcje/ciężki

      Objawy deficytu 5-oxoprolinazy
      • upośledzenie psychoruchowe, zaburzenia rozwojowe,
      • niewyjaśniona 5-oxoprolinuria (substrat MCT1),
      • brak niedokrwistości,
      • brak konkretnego fenotypu.

      ***

      Leukodystrofia metachromatyczna
      • AR, 1:40 000 ur, gen ARSA
      • akumulacja sulfatydów z powodu obniżenia arylosulfatazy A
      • postacie: późnoniemowlęca, młodzieńcza, dorosłych
      • korelacja genotypowo-fenotypowa: allel typu 0/allel typu 0 – późnoniemowlęca; allel typu 0/allel typu R – młodzieńcza; allel typu R/allel typu R – dorosłych,
      • leczenie: przeszczep komórek macierzystych – najskuteczniejszy przed wystąpieniem objawów.

      Adrenoleukodystrofia X
      1:16 800 urodzeń,
      akumulacja bardzo długich kwasów tłuszczowych VLCFA,
      uszkodzenie transportera ABCD1,
      fenotypy: adrenomyeloneuropatia i mózgowa zapalna XALD,
      monocyty i granulocyty – dużo ABCD1,
      limfocyty – dużo ABCD2 – może korygować ABCD1,
      transplantacja komórek erytropoetycznych szpiku nie ma dobrego efektu,
      terapia genowa – wektory wirusowe.

      ***

      Też trochę odpoczęłyśmy od pracy w szpitalu...
      Choroba neurozwyrodnieniowa z odkładaniem żelaza w mózgu - Neurodegeneration with Brain Iron Accumulation (NBIA) – dawniej choroba Hallervordena-Spatza
      • 1-3 : 1000 000; złe rokowanie,
      • najczęstsza, najcięższa choroba układu pozapiramidowego u dzieci doprowadzająca do inwalidztwa
      • mutacje: PKAN i MPAN

      PKAN: C573 w Polsce; szybki zanik chodu, dystonia, „tygrysie oko” w gałce bladej w obrazie MRI oraz zmiany w istocie czarnej, retinopatia barwnikowa, obniżenie sprawności intelektualnej, objawy piramidowe, wysoki współczynnik ciężkości choroby, zaniku mowy i chodu, dystonii; leczenie: DBS – poprawa jakości życia i zmniejszenie dystonii.

      MPAN (25% NBIA)
      • 30 pacjentów w Polsce, przewaga chłopców,
      • chód spastyczny, na palcach, z wydrążoną stopą,
      • niedowład spastyczny kończyn dolnych, stopa końsko-szpotawa, zanik nerwu wzrokowego, zaburzenia mowy, osłabienie siły mięśniowej, czarna gałka blada w MRI, sygnał hipointensywny w gałce bladej,
      • objawy w 10 r. ż. I gwałtownie postępują,
      • mutacja C19orf12 – deficyt enzymu w układzie mitochondrialnym.

      ***

      Bariera krew-mózg u myszy z MPS IIIA
      Bariera krew-mózg to nieprzepuszczalna błona między naczyniami a mózgiem. Składa się głównie z komórek nabłonka. Aktywne transportery wychwytują substancje i nie pozwalają im przez nią przechodzić, ale inne przepuszczają np. po przeszczepie komórek macierzystych.

      Czy BBB ulega uszkodzeniu w MPSIII? Dochodzi do wynaczynienia albuminy, które przeciekają przez BBB, ale nie wiadomo, czy jest to patologia. Nie ma dowodów na otworzenie lub odszczelnienie BBB. Prawdopodobnie jeśli dochodzi do jej otwarcia, dochodzi także do śmierci.

      *** 

      Terapie komórkowe i genowe w MPS
      Podpis raczej zbędny ;)
      Wg WHO mukopolisacharydozy występują z rozpowszechnieniem 1/25 000 żywych urodzeń. Najczęściej
      są notowane w Indiach, Chinach, Nigerii, Pakistanie i USA, a najrzadziej w Kanadzie, czy Japonii. Każdego roku rodzi się 135 mln noworodków z MPS.

      Główne problemy oddechowe: zwężona tchawica, przed nią przebiega tętnica; trudna intubacja - w typie Morqito, I i III wykonywane są rekonstrukcje, jeśli zwężona tchawica.

      Przesiewy noworodków z MPS
      • spektometria masowa – w 5-7 min zbadana 1 próbka – kilka enzymów jednocześnie z suchej kropli krwi np. siarczan heparanu, keratanu, chondrozyny,
      • rapid fire ms/ms – badanie w kilka sekund 1 próbki – pokazuje poziom GAGów.

      HSCT – przeszczep komórek erytropoetycznych szpiku na przypadkach
      • typ IVA przeszczep w wieku 4 lat; 21 lat po przeszczepie poprawa zakresu ruchu, samodzielny chód, poprawa jakości życia; wzrost zahamowany w około 3 r.ż.
      • lepszy w zespole Huntera, ale trzeba wykonać go wcześnie.

      ***

      Choroba Battena - NCLs
      • napady drgawkowe, utrata wzroku, wczesny zgon,
      • około 10 przypadków/ rok w UK,
      • AR u większości, z chorobą związane jest 13 genów,
      • NCL1 – postać niemowlęca,
      • NCL3 – postać młodzieńcza, najczęstsza w Europie,
      • brak postępów w terapii: www.batcure.eu

      Miejsc na spacery pomiędzy sesjami nie brakuje :)
      Przypadek NCL 2 - o nietypowym przebiegu:
      • zaburzenia rozwoju mowy, narastające zachowania autystyczne, dyspraksja,
      • zaburzenia chodu, szpotawe kończyny, regres zdobytych umiejętności,
      • około 5. roku życia pogorszenie widzenia z brakiem zmian w badaniu okulistycznym,
      • około 7. roku życia zaburzenia widzenia postępują - wzrokowe potencjały wywołane z wynikiem nieprawidłowym, zmniejszona grubość siatkówki,
      • brak ataksji, mioklonii i padaczki typowej dla NCL2,
      • w MRI obraz atrofii móżdżku, jak w atypowym zespole Dandy-Walkera,
      • w badaniu spojówki ciałka skrętnolinijne,
      • badania enzymów lizosomalnych,
      • terapia: Angela Shultz.

      Przypadek: Deficyt tripeptydylopeptydazy 1
      4 r.ż. dyzartria, napadowa arytmia - tachykardia nadkomorowa,
      22 r.ż. ataksja, drżenie kończyny górnej,
      28 r.ż zanik móżdżku,
      32 r.ż. powolna progresja, pojawienie się dystonii, w TK znaczny zanik móżdżku, VEP - spowolnione przewodzenie; trzepotanie przedsionków, kardiomiopatia roszczeniowa.
      Wszczepiono kardiowerter, następnie wykonano przeszczep serca z powodzeniem.
      Wakuole w sercu świadczą o chorobie spichrzeniowej.

      ***

      Zespół 4H (leukodystrofia)
      • mutacje genu POLR3A i POLR3B, autosmalnie recesywne,
      • charakterystyczne zęby noworodkowe, które następnie wypadają,
      • w wieku wczesnodziecięcym zęby szybko wypadają, stałe pojawiają się około 8 roku życia,
      • charakterystyczna hipodoncja.
      Dla leukodystrofi hipomielinizacyjnej charakterystyczne są: hipomielinizm, hipogonadyzm hipogonadotropowy i hipodoncja. Możliwe są postacie niepełne

      ***

      H-ABC - leukodystrofia z hipomielinizacją z zanikiem jąder podstawnych mózgu i zanikiem móżdżku
      • mutacja TUBB4A, locus 19p13.3,
      • nieznaczny oczopląs,
      • opóźniony rozwój ruchowy, rozwój umysłowy przeciętny, niedorozwój mowy, ale możliwa komunikacja,
      • obniżone napięcie osiowe, wzmożone obwodowe,
      • stopniowy regres: przykurcze stawowe, parestezje, niepokój, niska sprawność manualna dłoni,
      • stały regres: oczopląs, zespół piramidowo-pozapiramidowy, nasilenie przykurczów, lordoza lędźwiowa,
      • brak zdolności gryzienia, żucia, słabe odruchy podniebienno-gardłowe, krztuszenie się,
      • brak cech dojrzewania płciowego,
      • w MRI opóźnienie mielinizacji, hipoplazja lub brak skorupy, hipoplazja jądra ogoniastego, zanik móżdżku.

      ***

      Diagnostyka laboratoryjna mukopolisacharydoz
      • deficyt jednego z 11 enzymów,
      • akumulacja glikozaminoglikanów (GAG) - długich nierozgałęzionych polisacharydów,
      • cztery klasy: heparyna, siarczan heparany, chondroityna, kwas hialuronowy,
      • siarczan chondroityny może być wydalany z moczem w każdym typie MPS i u zdrowych osób.

      Diagnozowanie:
      • test przesiewowy z moczu (ilościowe i pół-ilościowe),
      • testy jakościowe (który GAG?),
      • enzymy (sucha kropla krwi) i weryfikacja w innym materiale,
      • diagnostyka molekularna.

      Fałszywie dodatnie testy ilościowe:
      • krzywica, nowotwory, osteomalacja, RZS, toczeń, rozpad tkanki łącznej, zespół Marfana
      • leczenie heparyną i kwas akrylowy z pieluszek

      Budowa włosa - zaburzona, skręcony.

      ***

      Takie zachody słońca - tylko w Białobrzegach i w wyjątkowym towarzystwie...
      Deficyt transportera glukozy typu 1
      • dziedziczenie autosomalne dominujące, mutacja SLC2A1,
      • poziom glukozy w płynie mózgowo-rdzeniowym 30-40ng/ml,
      • poziom mleczanów w płynie mózgowo-rdzeniowym w normie lub nieznacznie obniżony,
      • poziom glikemii prawidłowy,
      • wskaźnik glukozowy: stosunek poziomu glukozy w CSF do krwi; norma > 0,6,
      • rzadka przyczyna padaczka lekooporna, skuteczna dieta ketogenna,
      • objawy występują w każdym wieku, napady padaczkowe każdego typu najczęściej występują w niemowlęctwie/nieświadomości przed 4 r. ż.; brak typowego obrazu EEG, brak lub prawidłowa reakcja na leki przeciwpadaczkowe; zaburzenia ruchowe piramidowe i pozapiramidowe, poznawcze, zachowania, wtórne małogłowie, bóle głowy,
      • dostrzegalne fluktuacje objawów w ciągu dnia: przed śniadaniem, po wysiłku, podczas zmęczenia. Chorzy lepiej funkcjonują po jedzeniu.

      ***

      Zespół Retta
      • 1:10000-15000, mutacja genu MECP2 Xq28
      • pierwsze objawy 6-18 m.ż.
      • typowy: częściowa/calkowita utrata umiejętności posługiwania się rękami, częściowa/calkowita utrata umiejętnościmowy/języka, zaburzenia chodu lub dyspraksja, stereotypowe ruchy rąk np ssanie kciuka, samookaleczanie, wykręcanie palców

      Kryteria wykluczające:
      • uszkodzenie urazowe mózgu - przedporodowe/poporodowe,
      • choroba neurometaboliczna,
      • neuioinfekcja,
      • zaburzenie rozwój psychoruchowego w pierwszym półroczu życia.

      ***

      Choroba Lescha-Nyhana
      • mutacja HPRT1 na chromosomie X, dziedziczenie recesywne,
      • najczęstsza postać niedoboru enzymu HPRT (Fosforybozylotransferaza hipoksantynowo-guaninowa)
      • choroba metabolizmu puryn,
      • prawie zawsze chorują mężczyźni, sporadycznie kobiety,
      • rozpowszechnienie 1-9: 1000 000,
      • dzieci rodzą się zdrowe, po około miesiącu opóźnienie rozwoju, hiperurykemia, zaburzenia funkcji nerek i uszkodzenie OUN,
      • częściej makrocytoza, niedokrwistość megaloblastyczna oporna na witaminę B12 i kwas foliowy (występuje rzadko, ale jest zwiąana z większym zużyciem tych witamin; do objawów zaliczamy: spadek napędu życiowego, spadek HB, MCV i PLT nieznacznie, obniżenie transferyny, wzrost endogennej EPO, szpik ubogokomórkowy),
      • leczenie: stan może ulec poprawie po doustnym leczeniu adeniną (witamina B4) w dawce 300mg 3 razy dziennie; dostępna jest jako fosforan adeniny - cierpka w smaku; jest stabilizatorem krystaloidów stosowanych w lecznictwie. Adenina normalizuje obraz szpiku kostnego, a efekt leczenia jest trwały.

      ***

      Flawonoidy w lizosomalnych chorobach spichrzeniowych
      Genisteina z nasion soi - obniża poziom GAGów w MPS i mukolipidozie, reguluje czynnik transkrycyjny EB (odpowiedzialny za biogenezę lizosomalną), zwiększa rozpad związków spichrzanych w lizosomach; przeciwzapalna, przeciwutleniająca.
      Łączenie flawonoidów może okazać się bardziej skuteczne w hamowaniu syntezy GAGów.
      U myszy laboratoryjnych 10-15% flawonoidów przenika przez barierę krew-mózg.

      Choroba Huntingtona i genisteina
      • degradacja zmutowanej huntingtyny przez genisteinę,
      • genisteina powoduje wzrost liczby i objętości lizosomów,
      • może wykazywać działanie neuroprotekcyjne.

      ***

      Zespół TALDO
      • niedobór transaldozydazy, u jednego pacjenta dotychczas izomerazy,
      • w etiologii duże znaczenie pokrewieństwa rodziców,
      • aktualnie opisano 31 pacjentów, ale liczba ta jest większa w rzeczywistości,
      • mutacje niepowtarzalne oprócz bliskowschodnich,
      • charakterystyczne włóknienie i marskość wątroby, hepatocarcinoma dotychczas u jednego pacjenta,
      • kluczowe oznaki: zaburzenia funkcji wątroby, hepatosplenomegalia, anemia, trombocytopenia,
      • zmiany skórne: pajączki, naczyniaki jamiste; później skóra cienka, prześwitująca, jedwabista,
      • prawidłowy rozwój umysłowy!
      • defekt zaczyna się w wieku płodowym, ciąża często powikłana, małowodzie, powiększone łożysko o nieprawidłowej strukturze, matki tyją około 20kg, obrzęk płodu, niska masa urodzeniowa, zaburzenia krzepnięcia u dzieci i zmiany skórne,
      • objawy niemowlęce: hepatosplenomegalia, włóknienie guzkowe wątroby, żylaki przełyku i wodobrzusze, anemia, trombocytopenia, zaburzenia krzepnięcia, kacheksja, niedobór wzrostu; brak stałego wzorca przebiegu choroby; istnieją postacie późnoobjawowe i bezobjawowe ("biochemicznie chory, fizycznie zdrowy"),
      • diagnostyka: poliole LC/MS-MS w moczu lub surowicy (są podwyższone), pomiar aktywności enzymów w fibroblastach, analiza mutacji TALDO,
      • leczenie: paliatywne, transplantacja wątroby.

      W 2017 roku też tu będziemy :)

        Jak odróżnić chorobę Devica od stwardnienia rozsianego u pacjentów anty-AQP4 negatywnych?

        $
        0
        0
        Choroba zapalna nerwu wzrokowego i rdzenia kręgowego (NMO), nazywana również chorobą Devica, jest rzadką chorobą autoimmunologiczną. We wczesnych stadiach przypomina stwardnienie rozsiane (SM), wymaga jednak odmiennego leczenia. Prawidłowa diagnostyka różnicowa jest więc kluczowa we wczesnym doborze właściwej terapii. 

        Występowanie w surowicy chorego przeciwciał klasy IgG przeciwko akwaporynie 4 jest istotną cechą odróżniającą NMO od SM, rozpoznanie choroby Devica u pacjentów z obecnością przeciwciał anty-AQP4 nie stanowi więc dużego problemu. Problem pojawia się w momencie, gdy przeciwciała anty-AQP4 są nieobecne.

        W jaki sposób należy postępować z pacjentami anty-AQP4 negatywnymi?

        Ze względu na korzyści płynące z ewentualnej terapii, kryteria rozpoznania choroby Devica zostały poszerzone o tzw. NMO bez obecności przeciwciał przeciwko AQP4. U części pacjentów anty-AQP4 negatywnych potwierdza się obecność przeciwciał przeciwko glikoproteinie związanej z mieliną oligodendrocytów (anty-MOG) [1–2].

        Rokowania przebiegu choroby
        Wczesne oznaczenie i różnicowanie przeciwciał anty-MOG i anty-AQP4 u pacjentów z podejrzeniem NMOSD i SM może mieć kluczowe znaczenie w postawieniu trafnej diagnozy i wdrożeniu odpowiedniego leczenia. Pozwala także przewidzieć przebieg objawów klinicznych u pacjentów: cięższy jednofazowy (pacjenci anty-MOG pozytywni) bądź łagodniejszy rzutowy (pacjenci anty-AQP4 pozytywni).

        Jakie badania wykonać?
        Międzynarodowy panel specjalistów z zakresu diagnostyki NMO (IPND – The International Panel for NMO Diagnosis) zaleca stosowanie tzw. testów CBA (cell based assay). W praktyce oznacza to użycie testu immunofluorescencji pośredniej z użyciem komórek transfekowanych akwaporyną 4 oraz MOG. 

        Testy oparte o komórki transfekowane umożliwiają ocenę przeciwciał przeciwko szerokiemu spektrum docelowych antygenów, np. NMDA rec., AMPA rec., GABA rec., VGKC (LGI1, CASPR2, DPPX) oraz akwaporyna 4 i MOG. W przeciwieństwie do klasycznych testów IIFT opartych o substraty tkankowe ocena testów CBA jest dużo prostsza. Na komórkach transfekowanych (np. akwaporyną 4 czy MOG) nie ocenia się charakterystycznego typu fluorescencji tkanki (np. móżdżku małpy). Stwierdza się jedynie reakcję pozytywną lub negatywną. Firma EUROIMMUN jest jedynym producentem testu IIFT służącego do oceny przeciwciał przeciwko akwaporynie 4 i MOG w trakcie 1 inkubacji.

        Źródła:
        [1] Kitley J., Woodhall M., Waters P. et al. Myelin-oligodendrocyte glycoprotein antibodies in adults with a neuromyelitis optica phenotype. Neurology 2012 Sep 18; 79 (12): 1273–1277.
        [2] Sato D.K., Callegaro D., Lana-Peixoto M.A. et al. Distinction between MOG antibody-positive and AQP4 antibody-positive NMO spectrum disorders. Neurology 2014; 82: 474–481.

        Materiał prasowy Euroimmun

        VI Międzynarodowy Dzień Świadomości Fibrodysplasia Ossificans Progressiva (FOP)

        $
        0
        0
        Dziś po raz szósty obchodzimy Międzynarodowy Dzień Świadomości FOP! 23 kwietnia przypada 11 rocznica odkrycia mutacji genu ACVR1, która jest przyczyną postępującego kostnienia mięśni.

        Postępujące kostniejące zapalenie mięśni to bardzo rzadko występująca choroba genetyczna. Dotyka 1 osobę na 2 miliony. Polega na zamienianiu się mięśni szkieletowych w kości, co trwale unieruchamia ciało w nienaturalnej pozycji. Nieprawidłowe kostnienie jest wywoływane m.in. przez urazy i infekcje. Może wystąpić też samoistnie, bez czynnika indukującego zaostrzenie.

        Warto wiedzieć, że FOP można rozpoznać już po porodzie. Do istotnych objawów zaliczamy skrócenie dużych palców stóp (są koślawe i krótsze, a czasem wcale ich nie ma). Nieco później pojawiają się zmiany guzopodobne na plecach i karku (na początku miękkie i bolesne, a potem twarde - gdyż zamieniają się w kość).

        U chorych na FOP nie wolno wykonywać inwazyjnych procedur medycznych, jak zastrzyki domięśniowe, znieczulenia stomatologiczne, operacje chirurgiczne i bierne rozciąganie mięśni. Dorosłych i dzieci trzeba chronić przed upadkami i urazami.

        W naszym kraju, są zrzeszone 23 osoby z kostniejącym zapaleniem mięśni (grupa FOP Polska na FB). Niedawno miało miejsce pierwsze spotkanie chorych. Odbyło się 18 stycznia 2017 r. w Krakowie. Chorzy i ich Rodziny spotkali się w niepełnym gronie z przedstawicielką firmy farmaceutycznej Clementia - Stephanie Hoffman. Clementia we współpracy z International FOP Association prowadzi badania nad lekiem palovaotene, który okazuje się w pewnym stopniu hamować heterotopowe skostnienia. (Krótkie nagranie z wystąpienia Stephanie> tutaj)


        Reportaż o FOP we Wiadomościach

        Na obchody Dnia Świadomości FOP, International FOP Association zachęca do zwrócenia uwagi na istotny objaw skrócenia paluchów stóp, poprzez założenie ciekawego, wyróżniającego się obuwia i udostępnienie zdjęcia w mediach społecznościowych z oznaczeniem: #curefop i #funfeet4fop 


        IX Ogólnopolski Zjazd dla Dzieci z Miopatią Mitochondrialną Zespołem Leigha

        $
        0
        0
        Moją małą tradycją się stało, że już od pięciu lat uczestniczę w Ogólnopolskich Zjazdach dla Dzieci z Miopatią Mitochondrialną - Zespołem Leigha. Za każdym razem cieszę się z zaproszenia, które wysyła Pani Jolana Kuc - Prezes Stowarzyszenia Mali Bohaterowie i póki mam taką możliwość, będę w nich uczestniczyć. Spotkania, pomimo tego, że są trudnym doświadczeniem, dodają jeszcze większej motywacji do kontynuowania pracy nad zwiększaniem świadomości o chorobach rzadkich. Podkreślają też istotę naszego "branżowego" motta: Alone we are rare. Together we are strong!®

        Już po raz 9. w Wieliczce spotkały się 33 Rodziny i Dzieci (35) z zespołem Leigha. Zespół Leigha to choroba dziedziczona na wiele sposobów, uwarunkowana mutacjami znajdującymi się w mitochondrium lub jądrze komórkowym. Pierwsze objawy występują już w okresie niemowlęcym i obejmują: cofanie się rozwoju psychoruchowego, niedowład wiotki, trudności z utrzymaniem głowy (słabe mięśnie), dysocjacje gałek ocznych, anoreksję – znaczne niedożywienie i wychudzenie, spowodowane nawracającymi wymiotami i zaburzeniami połykania; zaburzenia ruchowe (trudności z poruszaniem się, nietolerancja wysiłku) i móżdżkowe, deficyty umysłowe oraz napady hiperwentylacji, drgawek i dystonii. Na chwilę obecną zespół Leigha jest niewyleczalny, ale prowadzone są różne terapie eksperymentalne, których celem jest spowolnienie progresji choroby. Więcej informacji o zespole >> tutaj

        Fot. Foto Rogalska

        W tym roku spotkanie konferencyjne oprócz Rodzin, skupiło różnych specjalistów: pediatrów, genetyków i neurologów dziecięcych. Szczególnie interesujący wykład na temat leczenia padaczek lekoopornych z wykorzystaniem kanabinolu - wygłosił dr Marek Bachański. Z dr Franzem Enzmannem poznawaliśmy też "medycynę mitochondrialną". Po wykładach Rodzice konsultowali swoje dzieci z przybyłymi lekarzami. Popołudnie i wieczór spędzaliśmy wspólnie na rozmowach. Bycie razem, wsparcie i wymiana doświadczeń są zawsze niezwykle istotnym punktem spotkania. Nikt lepiej nie zrozumie rodzica chorego dziecka, jak drugi rodzic z podobnym bagażem doświadczeń. Dla nas z kolei, Zjazd był okazją do pogłębienia i usystematyzowania wiedzy o zespole Leigha. Dziękujemy, że po tylu wywiadach i badaniach lekarskich jesteście jeszcze w stanie po raz kolejny otwierać się przy nas i opowiedzieć o swojej "odysei"; podzielić się samodzielnie zdobytą wiedzą i obserwacjami. Dziękujemy zwłaszcza za zaufanie...

        Pof. Jolanta Sykut-Cegielska i Dr n. med. Paweł Szyld

        Dr Franz Enzmann

        Niespodzianka...  Dzięki Joli Kuc mieliśmy okazję zejść do Kopalni Soli.
        Więcej zdjęć nie zamieszczę - trzeba samemu zwiedzić!

        "Tradycyjne zdjęcie" z Panią Prezes 

        A za rok - Zjazd jubileuszowy... Do zobaczenia!

        V Zjazd...
        VI Zjazd...
        VII Zjazd...
        VIII Zjazd...

        Hipofosfatazja

        $
        0
        0
        Hipofosfatazja (ang. Hypophosphatasia, HPP) jest dziedzicznym zaburzeniem rozwojowym kośćca i zębów, które wynika z nieprawidłowo przebiegającego procesu mineralizacji. W warunkach normalnych, wzrastające kości i zęby gromadzą fosfor i wapń, co sprawia, że są utwardzone i mocne. Zaburzenia mineralizacji doprowadzają do ich osłabienia, złamań i deformacji. W zależności od postaci choroby, pierwsze objawy przypadają na różne okresy życia. Wyodrębniono hipofosfatazję: prenatalną, noworodkowo-niemowlęcą, dziecięcą, dorosłych i odontohipofosfatazję. HPP na chwilę obecną jest chorobą niewyleczalną, ale podejmowane są różne próby terapii. Lepsze rokowanie przypisuje się jednak postaciom łagodnym.

        Synonimy:
        • ang. Deficiency of alkaline phosphatase - niedobór fosfatazy alkalicznej,
        • ang. Phosphoethanolaminuria - fosfoetanolaminuria,
        • ang. Rathburn disease - choroba Rathburna,

            Rozpowszechnienie
            Hipofosfatazja o ciężkim przebiegu dotyczy 1 : 100 000 żywych noworodków. Postacie łagodniejsze, jak dziecięca i dorosłych prawdopodobnie są nieco częstsze. Rozpowszechnienie w Europie szacuje się na 1:300 000 żywych urodzeń. W Polsce, na rok 2017, wiadomo o pięciu chorych z HPP [HypoGenek].
            Hipofosfatazja częściej występuje u przedstawicieli rasy białej, a szczególnie w populacji Mennonitów w Manitobie (Kanada), gdzie rodzi się 1:2500 dzieci z ciężka postacią hipofosfatazji.

            Dziedziczenie: Ciężkie postacie hipofosfatazji, o wczesnym początku, są dziedziczone autosomalnie recesywnie. Postacie łagodniejsze - autosomalnie dominująco lub recesywnie.

            Przyczyną hipofosfatazji jest mutacja w genie ALPL (TNSALP) zlokalizowanym na ramieniu krótkim chromosomu pierwszego (1p36.12). Znanych jest więcej niż 250 różnych mutacji w tym genie, które mogą powodować chorobę. Gen ALPL zawiera instrukcje do prawidłowego wytwarzania fosfatazy alkalicznej (ALP), czyli tkankowego niespecyficznego izoenzymu (TNSALP), który steruje procesem mineralizacji kości i zębów. Aktywność enzymatyczna TNSALP koreluje z nasileniem HPP - im mniejsza aktywność, tym cięższy przebieg choroby.

            Deformacje szkieletowe, Nature Reviews
            Mutacje genu ALPL skutkują produkowaniem nieprawidłowej wersji fosfatazy, co doprowadza do zaburzenia rozmieszczenia minerałów w kośćcu. Niedobór fosfatazy alkalicznej otwiera innym substancjom (przetwarzanym naturalnie przez fosfatazę) możliwość gromadzenia się w organizmie. Zaliczamy do nich fosfotanoloaminę, pirofosforan pirydoksalu i nieorganiczny pirofosforan.Nieorganiczny pirofosforan (ang. inorganic pyrophosphate, PPi) pomaga regulować mineralizację szkieletową.Podwyższony poziom pirofosforanu nieorganicznego może pośrednio prowadzić do podwyższonego poziomu wapnia we krwi i niedostatecznego uwapnienia kości w przebiegu HPP.

            Mutacje, których skutkiem jest całkowite upośledzenie aktywności fosfatazy alkalicznej są charakterystyczne dla cięższych postaci choroby. Pozostałe mutacje, które osłabiają jej aktywność, ale nie eliminują całkowicie - odpowiadają za łagodniejsze formy HPP.

            Objawy i diagnostyka
            Oznaki hipofosfatazji można zaobserwować w każdym okresie życia, a wachlarz jej objawów jest bardzo szeroki. Postacie choroby o najcięższym przebiegu są diagnozowane przed urodzeniem (prenatalna) - do wczesnego niemowlęctwa (noworodkowo-niemowlęca). W postaci prenatalnej choroby stwierdza się głęboki spadek aktywności fosfatazy alkalicznej i znaczną demineralizację kości. Deformacje rozwijają się u dziecka jeszcze przed urodzeniem. Szczególnie często obserwuje się skrócenie i wygięcie ramion oraz kończyn dolnych, a także niedorozwój żeber. Dochodzi też do poronień. Niektóre dzieci mogą przeżyć do kilku dni (przyczyną zgonu jest niewydolność oddechowa spowodowana zniekształceniem klatki piersiowej i niedorozwojem płuc). W postaci prenatalnej łagodnej, deformacje obserwowane są w USG ciążowym i po urodzeniu. Możliwa jest jednak poprawa stanu dziecka, a cechy HPP będą podobne jak w hipofosfatazjach od niemowlęcej do odontohipofosfatazji.

            "Bransolety krzywicze"
            Objawy postaci noworodkowo-niemowlęcej dostrzega się po urodzeniu, aż do szóstego miesiąca życia dziecka. Początkowo niepokojące jest spowolnienie rozwoju (zahamowanie wzrostu i przybierania masy ciała w porównaniu ze zdrowymi rówieśnikami). U niektórych dzieci ujawnia się kraniosynostoza, czyli przedwczesne i nieprawidłowe skostnienie szwów czaszki oraz brachycefalia (szerokość głowy jest równa jej długości). Deformacja czaszki staje się przyczyną wzrostu ciśnienia wewnątrzczaszkowego, dlatego dziecko powinno znaleźć się pod opieką neurochirurga.
            Do szczególnych objawów HPP noworodkowo-niemowlęcej zaliczamy wady szkieletowe podobne do krzywicy, które są spowodowane osłabieniem kośćca (krótkie, wygięte kończyny; powiększenie nadgarstków - "bransolety krzywicze" i kostek, zniekształcona klatka piersiowa: zdeformowane żebra lub ich złamania, miękkie kości czaszki). Dodatkowe objawy towarzyszące to: trudności w karmieniu i związany z tym powolny przyrost masy ciała; niewydolność oddechowa, wysoki poziom wapnia we krwi (hiperkalcemia) - który bywa przyczyną wymiotów i zaburzeń nerkowych, czasem zagrażających życiu; napadowa gorączka, ból przewlekły, bolesność uciskowa kości, częste infekcje płucne, hipotonia mięśniowa; czasem napady drgawkowe zależne od poziomu witaminy B6 (czyli odpowiadające na leczenie tą witaminą). Niski wzrost i deformacje kostne mogą pozostać na całe życie. Niekiedy mineralizacja kości może poprawić się we wczesnym dzieciństwie.

            Przykłady kraniostenoz
            Postaci choroby o początku w dzieciństwie lub wieku dorosłym zazwyczaj mają łagodniejszy przebieg. Objawy są różnorodne. U dzieci  jako pierwszą oznakę opisuje się wczesną utratę zębów i niewyjaśnione złamania kości. Obserwuje się także niski wzrost, nieprawidłowo ukształtowaną czaszkę (kraniosynostoza i nadciśnienie wewnątrzczaszkowe), łukowato wygięte kończyny dolne lub koślawe kolana, powiększone nadgarstki i stawy skokowe (zauważalne około 2.-3. roku życia). Występują też dolegliwości bólowe i zwiększona podatność na złamania. U niektórych stwierdza się opóźnienie rozwoju chodu i jego zaburzenia np. chód kaczkowaty, a we wczesnej dorosłości - okresową remisję objawów. W postaci dziecięcej czynnikiem zwiększającym śmiertelność jest niewydolność oddechowa.

            W postaci dorosłych stwierdzana jest osteomalacja (czyli rozmiękanie kości z powodu ich niedostatecznej mineralizacji) oraz złamania stresowe kości kończyn dolnych i utrata zębów stałych w średnim wieku. Wcześniej, w dzieciństwie mogła występować krzywica lub też utrata zębów. Na skutek częstych złamań w obrębie stóp i kości udowych może rozwinąć się ból przewlekły. Występuje też duże ryzyko zapaleń stawów. Niektórzy cierpią z powodu odkładania się kryształków wapnia w stawach (zapalenie wapniejące stawów) lub w chrząstce stawowej (chondrokalcynoza). Stanom zapalnym towarzyszy ból. Mogą też występować nagłe zaostrzenia bólu dny rzekomej.

            Ubytki i wady w uzębieniu, Okawa R. et all. 2016
            Odontohipofosfatazja jest łagodniejszą formą HPP, którą charakteryzuje zaburzony rozwój zębów, przedwczesna ich utrata, ale bez towarzyszących wad szkieletowych. Rzadkie przypadki hipofosfatazji dziecięcej z normalnym poziomem fosfatazy alkalicznej we krwi znane są jako pseudohipofosfatazja. Hipofosfatazja doroslych i odontohipofosfatazja nie wpływają na długość życia.


            ~~~~~~

            Postawienie trafnej diagnozy nie jest łatwe, zwłaszcza dla lekarzy, którzy nie posiadają doświadczeń z HPP. Na początku należy zidentyfikować objawy kliniczne, poznać historię chorób w rodzinie, a także wykonać badania rentgenowskie i biochemiczne krwi:
            • fosfataza alkaliczna - trzeba zwrócić uwagę, że wartości prawidłowe są zmienne w zależności od wieku; 
            FOSFATAZA ALKALICZNA

            noworodki - 50-165 U/l

            dzieci - 20-150 U/l

            dorośli - 20-70 U/l

            frakcja kostna– 50-60% całkowitej aktywności enzymu

            frakcja wątrobowa – 10-20% całkowitej aktywności enzymu

            frakcja jelitowa stanowiąca 30 % całkowitej aktywności enzymu
            • witamina B6 - podwyższony pirofosforan pirydoksalu jako test przesiewowy; 
            • poziom wapnia - wartości referencyjne: 2,1-2,6 mmol/l (8,5-10,5 mg/dl); 
            • fosforu - wartości referencyjne - 0,81-1,62 mmol/l u dorosłych oraz 1,3-2,26 mmol/l u dzieci; 
            • magnezu - wartości referencyjne: 0,65–1,2 mmol/l). 

            W badaniach laboratoryjnych krwi stwierdza się obniżony poziom fosfatazy alkalicznej, a w moczu podwyższenie fosfoetanolaminy. Nie są to jednak markery patognomiczne, czyli nie przesądzają o postawieniu diagnozy. Jeśli podejrzewa się hipofosfatazję, należy wykonać badania genetyczne  w celu wykrycia mutacji genu ALPL. Dla określenia stopnia deformacji kostnych i nasilenia osteomalacji, niezbędne są zdjęcia rentgenowskie.

            Hipofosfatazję należy różnicować z wrodzoną łamliwością kości, dysplazją kampomeliczną, hipofosfatemią sprzężoną z chromosomem X - we wczesnym okresie; krzywicą hipofosfatemiczną i achondrogenezą - w późniejszym okresie.

            Podsumowanie:

            TYP

            DZIEDZICZENIE

            GŁÓWNE CECHY

            UZĘBIENIE

            DIAGNOSTYKA KLINICZNA

            Prenatalna o poważnym przebiegu

            Autosomalne recesywne

            Hipomineralizacja i ostrogi osteochondryczne

            Nieokreślone z powodu wczesnego zgonu

            Radiologiczna i USG ciążowe

            Prenatalna o łagodnym przebiegu

            Autosomalne recesywne lub dominujące

            Wygięte kości długie, łagodny przebieg pourodzeniowy

            Nieokreślone z powodu wczesnego zgonu

            USG ciążowe i przebieg kliniczny

            Noworodkowo-niemowlęca

            Głównie autosomalne recesywne

            Kraniosynostoza, hipomineralizacja, żebra krzywicze i hiperkalcuria

            Przedwczesna utrata zębów mlecznych

            Przebieg kliniczny, badania radiologiczne i laboratoryjne

            Dziecięca (Młodzieńcza)

            Autosomalne recesywne lub dominujące

            Niski wzrost, deformacje szkieletowe, ból/złamania kości

            Przedwczesna utrata zębów mlecznych (siekacze)

            Przebieg kliniczny, badania radiologiczne i laboratoryjne

            Dorosłych

            Autosomalne recesywne lub dominujące

            Złamania zmęczeniowe śródstopia, piszczeli; chondrokalcynoza

            Nieokreślone z powodu wczesnego zgonu. Cechy uzębienia w trakcie badań

            Przebieg kliniczny, badania radiologiczne i laboratoryjne

            Odonto-hipofosfatazja

            Autosomalne recesywne lub dominujące

            Postępująca utrata kości

            Złuszczanie siekaczy, próchnica zębów

            Przebieg kliniczny, cechy laboratoryjne, pantomogram


            Diagnostyka prenatalna: biopsja kosmówki z analizą genetyczną.

            Możliwości leczenia
            Nie są znane żadne metody leczenia przyczynowego choroby. Postępowanie terapeutyczne skupia się na łagodzeniu objawów, wspieraniu i utrzymywaniu zdrowia. Pacjenci muszą być pod opieka stomatologa i wykazać szczególna dbałość o uzębienie. Zalecana jest konsultacja ortopedyczna oraz zastosowanie udogodnień i sprzętu korekcyjnego. Pewne zalety ma również enzymatyczna terapia zastępcza. Bisfosfoniany wykorzystywane w terapii osteoporozy są przeciwwskazane w hipofosfaatazji, ponieważ nasilają objawy choroby, a u niezdiagnozowanych pacjentów ujawniają je. Do bisfosfonianów zaliczamy następujące leki: alendronian, ibandronian, pamidronian, rizedronian i zolendronian.


            Lekiem sierocym w terapii hipofosfatazji prenatalnej, noworodkowo-niemowlęcej i o początku w wieku młodzieńczym jest Strensiq (asfotaza alfa). Jest to forma zastępczej terapii enzymatycznej (asfotaza alfa to zmodyfikowana kopia fosfatazy alkalicznej), a preparat podawany jest jako iniekcja podskórna. Zastrzyki wykonywane są sześć razy w tygodniu (w dawce 1 mg/kg masy ciała) lub trzy razy w tygodniu (w dawce 2 mg/kg masy ciała). Dawka leku powinna być modyfikowana w zależności od wieku i przybywania masy ciała.

            Postępowanie uzupełniające leczenie uzależnione jest od aktualnych problemów zdrowotnych. Dziecko może wymagać konsultacji pediatry, specjalisty chorób metabolicznych, ortopedy, dentysty, ortodonty, anestezjologa (terapia bólu), a także fizjoterapeutów i terapeutów zajęciowych. Dla chorych i ich rodzin istotne jest również poradnictwo genetyczne. Jeśli zachodzi taka potrzeba, można zaproponować pacjentowi i jego rodzinie pomoc psychologiczną, a także skierować do grup wsparcia.




            Zalecanymi w leczeniu bólu są niesteroidowe leki przeciwzapalne. Należy jednak pamiętać, że jeśli są przewlekle stosowane i w wysokich dawkach, trzeba regularnie kontrolować stan narządów wewnętrznych (morfologia krwi, czynność wątroby i nerek).

            W przypadku kraniosynostozy, dziecko powinno trafić pod opiekę neurochirurga. Istnieje ryzyko wystąpienia nadciśnienia wewnątrzczaszkowego z powodu nieprawidłowego ukształtowania czaszki, co należy skorygować operacyjnie.

            Charakterystyczne dla postaci ciężkiej napady drgawkowe mogą zostać złagodzone witaminą B6. U noworodków i dzieci z wysokim poziomem wapnia we krwi, można zastosować dietę ubogowapniową, nawodnienie, leki wspomagające wydalanie wapnia np. niektóre leki moczopędne oraz kalcytoninę. Należy jednak mieć na uwadze, że hiperkalcemia jest trudna do opanowania i wyrównania.

            Osłabione kości u dorosłych są bardziej podatne na złamania. Aby je ustabilizować i wzmocnić, wykonywane są operacje polegające na wstawieniu do kości specjalnych prętów. W celu zapobiegania złamaniom w obrębie stóp i łagodzeniu bólu związanego ze złamaniami śródstopia, zaleca się stosowanie wkładek ortopedycznych i ortez.

            Metodą eksperymentalną w leczeniu hipofosfatazji jest przeszczep szpiku, szczególnie przeszczep krwiotwórczych komórek macierzystych. U dwóch niespokrewnionych dziewczynek w wieku noworodkowo-niemowlęcym, z ciężką hipofosfatazją i objawami zagrażającymi życiu, po wykonaniu przeszczepu zaobserwowano poprawę. Jedna z nich była także leczona ortopedycznie z wykorzystaniem fragmentów kostnych i hodowli osteoblastów. U dziewczynek tych zanotowano trwałą, ale niepełną poprawę. Nie przeprowadzono jednak oficjalnych badań.

            Kilku osobom dorosłym ze złamaniami zmęczeniowymi złamaniami śródstopia i złamaniami uda, pozarejestracyjnie podawano teryparatyd, co usprawniało gojenie się złamań. Nie stosuje się leku u dzieci. Istnieje potrzeba przeprowadzenia dalszych badań, aby określić długoterminową skuteczność i bezpieczeństwo.

            Krótkoterminowe wyniki leczenia zanotowano po wdrożeniu przeciwciał antysklerostyny. Sklerostyna jest białkiem występującym w osteocytach, czyli kostnych komórkach gwiaździstych, które zmniejsza lub hamuje osteoblasty. Przeciwciała te zwiększają masę kostną u pacjentów z osteoporozą.

            Na podstawie:
            1. Genieics Home Reference. Hypophosphatasa. Rev. September 2007, Publ. May 16, 2017
            2. National Organisation for Rare Disorders. Hypophosphatasia. 2017 
            3. Mornet E., Nunes M.E. Hypophosphatasia. Gene Reviews. Initial Posting: November 20, 2007; Last Update: February 4, 2016.
            4. Mornet E. Hypophosphatasia. Orphanet. Last update: April 2015 orphanet 
            5. Leki-informacje.pl: Informacje o leku Strensiq, dostęp z dn. 29.06.2017

            Niedobór dehydrogenazy glukozo-6-fosforanowej

            $
            0
            0
            Niedobór dehydrogenazy glukozo-6-fosforanu to rzadkie zaburzenie metabolizmu, które prawie wyłącznie dotyczy mężczyzn. Skutkiem wspomnianego niedoboru enzymatycznego jest przedwczesny rozpad erytrocytów, zwany hemolizą. Erytrocyty to czerwone ciałka krwi, a ich zadaniem jest m.in. transport tlenu i substancji odżywczych do wszystkich komórek organizmu. Jeśli dochodzi do ich hemolizy, wówczas drastycznie zmniejsza się liczba czerwonych krwinek, a organizm nie jest w stanie równie szybko ich wyprodukować. Kryzys ten określamy mianem anemii (niedokrwistości) hemolitycznej (w wyniku rozpadu, zniszczenia erytrocytów). Choroba jest niewyleczalna, ale można zapobiegać anemii hemolitycznej unikając przyjmowania określonych leków i produktów spożywczych. Należy wiedzieć, nasilenie objawów może być skutkiem spożywania surowego bobu i wdychania pyłków unoszących się nad rośliną, co określane jest fawizmem (z łac. Vicia faba - bób).

            Synonimy:
            • ang. Glucose-6-phosphate dehydrogenase deficiency - niedobór dehydrogenazy glukozo-6-fosforanowej
            • ang. G6PD deficiency - niedobór G6PD

            Rozpowszechnienie
            Oszacowano, że na całym świecie żyje około 400 milionów ludzi z niedoborem G6PD. Najwięcej chorych odnotowano w Afryce, Azji, krajach Basenu Morza Śródziemnego i Bliskiego Wschodu. Mutacja odpowiadająca za fawizm występuje zaledwie u 0,1% Polaków.

            Przyczyny i dziedziczenie
            Opisano aż 400 wariantów genetycznych niedoboru dehydrogenazy glukozo-6-fosforanowej. Przyczyną niedoboru dehydrogenazy glukozo-6-fosforanu są mutacje genu G6PD, który posiada instrukcje dla prawidłowego wywarzania tej dehydrogenazy. Skutkiem mutacji jest zmniejszenie wytwarzania dehydrogenzay (będzie jej za mało) lub też jej nieprawidłowe działanie, co wiedzie do obniżenia aktywności NADPH i deplecji glutationu (który ma właściwości przeciwutleniające). Glutation chroni czerwony barwnik krwi - hemoglobinę - i ścianę komórkową erytrocyta przed stresem oksydacyjnym.

            Dehydrogenaza G6P uczestniczy w przemianach węglowodanów. Poprzez katalizowanie koenzymu NADPH, chroni też erytrocyty przed szkodliwymi cząsteczkami reaktywnych form tlenu, będącymi produktami ubocznymi reakcji zachodzących w komórkach. Nieprawidłowe funkcjonowanie enzymu wiedzie do obniżenia aktywności NADPH i deplecji glutationu (który ma właściwości przeciwutleniające). Glutation chroni czerwony barwnik krwi - hemoglobinę - i ścianę komórkową erytrocyta przed stresem oksydacyjnym.  Czynniki takie jak:
            • infekcje (wirusowe, bakteryjne; większe narażenie na posocznicę po urazie)
            • leki i substancje chemiczne (acetanilid, cotrimoxazol, dapson, doxorubicyna, furazolidon, błękit metylenowy, moxifloxacyna, kwas nalidyksowy, naftalen, niridazol, nitrofuratoina, norfloxacyna, pamaquina, pentaquina, fenazopyridyna, fenylhydrazyna, prymachina - przeciwmalaryczny, rasburykaza, sulfacetamid, sulfanilamid, sulfapyrydyna, tiazolsulfon, błękit toluidynowy i trotyl)
            • produkty spożywcze (bób i jego pyłek)
            będą doprowadzały do zwiększonego wytwarzania reaktywnych form tlenu, które spowodują destrukcję erytrocytów i objawy anemii hemolitycznej.

            Mutacja jest dziedziczona recesywnie, w sprzężeniu z chromosomem X. Zatem częściej chorują mężczyźni, gdyż niezwykle rzadko mogą wystąpić dwa nieprawidłowo zmienione chromosomy X u jednej kobiety. Córki nosicielki mutacji zawsze otrzymają mutację od matki, każdy z jej synów będzie dotknięty chorobą. W wielu przypadkach mutacja pojawia się de novo.

            Co ciekawe, istnieją przypuszczenia, że mutacja może chronić niektórych przed malarią. Obniżenie funkcjonalnej dehydogenazy G6P wydaje się utrudniać wnikanie pasożyta (Plasmodium vivax) do czerwonych krwinek. Niedobór G6P występuje częściej w rejonach, gdzie jest wysokie zagrożenie malarią.

            Objawy i diagnostyka
            Początkowo niedobór G6P jest bezobjawowy, dopiero ekspozycja na czynniki ryzyka może doprowadzić do pierwszej manifestacji choroby. Czynnikami predysponującymi do wystąpienia reakcji hemolitycznej są wspomniane wyżej infekcje bakteryjne i wirusowe, przyjmowanie leków przeciwmalarycznych i antybiotyków. W  przypadku fawizmu, objawy są indukowane przez zjedzenie surowego bobu lub wdychanie jego pyłków. Zadziałanie czynnika spowoduje wystąpienie epizodu ostrej anemii hemolitycznej, którą początkowo można podejrzewać po zmianach behawioralnych, jak rozdrażnienie i senność. Do objawów sygnalizujących hemolizę zaliczamy:
            • bladość skóry lub żółtaczką (z zażółceniem twardówek oczu, ciemnym moczem),
            • zmęczenie, osłabienie, 
            • nagły wzrost temperatury ciała,
            • nudności, wymioty, bóle i dyskomfort w brzuchu, 
            • powiększenie śledziony,
            • duszność i przyspieszenie akcji serca.

            Pojawiają się około 2-3 dni po narażeniu na czynnik ryzyka, a w przypadku spożycia bobu - wcześniej (nawet 24-48 godzin). Warto pamiętać, że niedobór dehydogenazy glukozo-6-fosforanowej, bywa przyczyną łagodnej do poważnej żółtaczki u noworodków. Ostra anemia hemolityczna u noworodków jest stanem zagrożenia życia. Jednakże wiele osób z tym zaburzeniem nigdy nie doświadczy objawów i nie będzie świadomym posiadania choroby.

            Fawizm częściej występuje u dzieci i ma cięższy przebieg. Po około 24-48h od kontaktu z bobem - rośnie temperatura ciała, a dzieci stają się rozdrażnione, "niegrzeczne" lub wyciszone i senne. Dołączają się także nudności, biegunka i dolegliwości brzuszne, rzadko wymioty. Około 6 do 24 godzin zjedzeniu, można już zaobserwować ciemny mocz (od czerwonego, brązowego, po prawie czarny). Ponadto obserwuje się: bladość skóry, tachykardię żółtaczkę, powiększenie wątroby i śledziony oraz stan podobny do wstrząsu hipowolemicznego (na skutek niedotlenienia tkanek spowodowanego anemią hemolityczną). W bardzo rzadkich przypadkach notowana była przewlekła anemia hemolityczna, bez zadziałania czynnika wyzwalającego.

            ~~~~~~~~~~

            Postawienie diagnozy opiera się na stwierdzeniu objawów klinicznych niedoboru G6P i połączeniu ich z czynnikiem wywołującym chorobę. W diagnostyce laboratoryjnej wykorzystuje się badanie morfologiczne i biochemiczne krwi (w tym poziom dehydrogenazy glukozo-6-fosforanowej) oraz moczu (wysoka bilirubina) i inne, w zależności od potrzeb. Chorobę potwierdzają badania genetyczne. Należy jednak pamiętać, że posiadanie mutacji, nie przesądza o tym, że objawy wystąpią. Zatem w rodzinach dotkniętych chorobą, warto wykonać badania genetyczne w celu ustalenia nosicielstwa mutacji. Zalecana jest konsultacja genetyczna.

            Różnicowanie:
            • nabyta niedokrwistość hemolityczna autoimmunologiczna, 
            • niedobór kinazy pirogronianowej, 
            • niedokrwistość hemolityczna z przeciwciałami typu ciepłego,
            • niedokrwistość hemolityczna z przeciwciałami typu zimnego,
            • dziedziczna sferocytoza,
            • anemia sierpowata.

            Możliwości leczenia
            Większość osób posiadających mutację G6PD nie wymaga leczenia. Należy unikać ekspozycji na czynniki wyzwalające ostrą anemię hemolityczną. Zanim zostaną wdrożone jakiekolwiek leki, należy sprawdzić, czy nie spowodują hemolizy u chorych z niedoborem DG6P. Jeśli epizod hemolityczny wywołał jakiś lek - należy go odstawić, co musi się odbywać pod kontrolą lekarską. W przypadku gdy przyczyną jest infekcja - trzeba rozpocząć właściwe leczenie.

            W sytuacji zaostrzenia, kiedy występują objawy wstrząsu, zaleca się stosowanie krótkotrwałej płynoterapii, a także transfuzji krwi. Transfuzje są częściej wykonywane u dzieci. Krew od dawców jest wówczas lekiem ratującym życie.

            Żółtaczka noworodkowa powinna być leczona według obowiązujących procedur. Wykorzystuje się m.in. światłoterapię. W ciężkich przypadkach wykonywana jest transfuzja wymienna krwi lub osocza.

            Opracowano na podstawie:
            1. Genetics Home Refeence. Glucose-6-phosphate dehydrogenase deficiency. 2017
            2. National Organization for Rare Disorders. Glucose-6-Phosphate Dehydrogenase Deficiency. 2017

            Choroba Menkesa - choroba kręconych włosów

            $
            0
            0
            Choroba Menkesa to rzadko występujące zaburzenie metabolizmu miedzi, które przebiega z neurodegeneracją i anomaliami tkanki łącznej. Może zostać wykryte jeszcze przed urodzeniem. Charakterystycznymi objawami są: zahamowanie rozwoju i jego opóźnienie, napady drgawkowe, niestabilna temperatura ciała, a także kruche, jasne wlosy o skręconej strukturz wewnętrznej (łac. Pili torti). Za wystąpienie choroby odpowiedzialna jest mutacja genetyczna dziedziczona w sprzężeniu z chromosomem X, której skutkiem jest zaburzenie transportu miedzi w komórce i przez błonę komórkową, co upośledza ich budowę i funkcje enzymów spełniających kluczowe role w rozwoju włosów, mózgu, kości, wątroby i tętnic. Osoby z choobą Menkesa mają za mało miedzi w komórkach mózgu i wątroby oraz jej nadmiar w jelitach i nerkach. Miedź przyjmowana z pożywieniem nie wchłania się w jelitach. Brak miedzi dla enzymów od niej zależnych - upośledza ich funkcjonowanie. Przebieg choroby bardzo rzadko jest łagodny.

            Synonimy:
            • ang. Copper Transport Disease - choroba transportu miedzi,
            • ang. Kinky Hair Disease - choroba kręconych włosów,
            • ang. Steely Hair Disease - choroba stalowych włosów,
            • ang. Trichopoliodystrophy - trichopolidystrofia,
            • ang. X-linked Copper Deficiency - niedobór miedzi sprzężony z chromosomem X.

            Rozpowszechnienie: 1: 100 000 - 1: 250 000 żywych urodzeń w populacji ogólnej. W Europie oszacowano je na 1: 300 000, a w Japonii 1: 360 000. Choroba częściej występuje w Australii - 1: 50-100 000 urodzeń, co prawdopodobnie jest spowodowane "efektem założyciela", czyli zjawiskiem genetycznym, które występuje gdy mała część populacji odłącza się od reszty, migruje i osiedla się na odrębnym terenie np. wyspie tworząc nową osadę, a jej materiał DNA będzie się różnił od pozostałych, czyli np. jest zubożały o niektóre warianty genów.

            Przyczyny i dziedziczenie
            Wystąpienie choroby Menkesa uwarunkowane jest mutacją genu ATP7A (opisano ich około 200), znajdującego się w locus Xq21.1, który jest odpowiedzialny za prawidłowe funkcjonowanie ATP-azy, czyli enzymu znanego jako białko transportujące miedź. Jej zadaniem jest regulowanie poziomów miedzi w organizmie. Nie zaobserwowano korelacji między rodzajem mutacji, a ciężkością choroby. Wiadomo jednak, że im mniejsza aktywność enzymatyczna, tym cięższe objawy. Należy wiedzieć, że gen jest dość obszerny i w obrębie jednej rodziny mogą występować różnorodne zmiany aberracje, przez co diagnostyka genetyczna choroby Menkesa jest czasochłonna.
            Tzw. warianty choroby spowodowane mutacją wspomnianego genu są mniej nasilone i skutkują m. in. łagodną chorobą Menkesa i zespołem rogu potylicznego.

            Objawy i diagnostyka
            Włos skręcony, Departament of Dermatology,
            Carver Collage of Medicine

            Początek choroby przypada na wiek noworodkowy. Dzieci na ogół rodzą się przedwcześnie, a czasem stwierdza się u nich krwiaki mózgowe i złamania spontaniczne. Może wystąpić hipotermia czyli obniżenie temperatury ciała (jako skutek defektu enzymu znanego jako oksydaza cytochromu-c), a także przedłużająca się żółtaczka noworodkowa, hipoglikemia i trudności w karmieniu. Hipotermia występuje też u starszych niemowląt. Noworodki i niemowlęta mają osłabione napięcie mięśniowe (są wiotkie), następnie rozwija się spastyczność osiowa, a kończyny nadal są wiotkie. Objawy mogą ustępować, a rozwój dziecka będzie normalny lub nieznacznie opóźniony do około 3. miesiąca życia.

            Około 1.-2. miesiąca życia szczególną uwagę mogą przykuwać przerzedzone, kruche włosy dziecka, zwłaszcza w tych miejscach, które narażone są na tarcie (potylica). W chorobie Menkesa charakterystyczny jest brak pigmentu skóry i włosów (defekt tyrozynazy) oraz nietypowa budowa włosów (wspomiane wcześniej Pili torti - czyli skręcona struktura wewnętrzna włosa), która sprawia, że są one kruche (wadliwa oksydaza monoaminowa), plączące się, wełniaste, przerzedzone, sztywne lub pierzaste. Zazwyczaj mają jasny kolor - białawy, kości słoniowej lub szary. Skóra jest wiotka, jakby za luźna. Ponadto do wyróżniających cech dysmorficznych twarzy można zaliczyć pełne, opadające policzki i podbródek, mikrognację, czołowe lub potyliczne uwypuklenia i nieprawidłowo ukształtowane brwi (krótki włos, pokręcone, szorstkie, słabo pigmentowane: białe, srebrzyste lub szare). Pozostałymi problemami, które wynikają z zaburzeń tkanki łącznej są przepukliny (pępkowa i pachwinowa).

            Wygląd dziecka z chorobą Menkesa
            Drugline.org
            U kilkumiesięcznych dzieci (blisko 3. miesiąca życia) można zaobserwować regresję zdobytych przez dziecko umiejętności, poważne zaburzenia rozwojowe oraz napady drgawkowe i objawy wskazujące na demencję. Stopniowo pogłębia się niepełnosprawność umysłowa i ruchowa.
            W mózgu stwierdza się nieprawidłowości naczyniowe do których zaliczamy krwiaki podtwardówkowe, pęknięcia lub zakrzepicę tętnic mózgu (wadliwe funkcjonowanie oksydazy lizylowej, czego skutkiem jest uszkodzenie tkanki łącznej wzmacniającej naczynia krwionośne).
            Współwystępujące osłabienie kości skutkuje złamaniami kości (jako wyraz nieprawidłowej oksydazy askorbinianu). Widoczne są zniekształcenia klatki piersiowej, szczególnie klatka piersiowa lejkowata. Ponadto u dzieci opisywano trudności w karmieniu, biegunki, wymioty (zaburzenie autonomiczne), rozedmę płuc, wady pęcherza moczowego np. uchyłki, zwyrodnienie siatkówki i cysty tęczówki.  oddechowej dochodzi na skutek zapaleń płuc i jest główną przyczyną zgonu.

            Badania diagnostyczne
            Obniżenie poziomu miedzi we krwi oraz niski poziom celuroplazminy przemawiają za rozpoznaniem choroby Menkesa. Jednak badania te są niezbyt dokładne, ponieważ w okresie noworodkowym może występować niski poziom tych substancji. Na chwilę obecną jednym z rzetelniejszych badań pozwalających wykryć chorobę zanim wystąpią objawy uszkodzenia mózgu, jest poziom katecholamin we krwi - współczynnik dopaminy do dihydroksyfenoglikolu, wskazujący na niedobór beta-3-hydroksylazy dopaminy. Wspomniane badanie może być szybkim testem diagnostycznym choroby Menkesa. 

            B - obraz angiografii MRI mózgu (kręte naczynia, "obraz korkociągu")
            C - ostrogi nasad kości długich
            Forgotten Diseases Research Foundation
            W radiogramach szkieletu występują cechy osteoporozy, przejaśnienia przynasadowe, ostrogi kości długich, odczyny okostnowe i ścieńczenie trzonów kości, a także kostki Worma w szwach czaszkowych. 

            Wyniki rezonansu magnetycznego głowy na ogól są prawidłowe u noworodków, jednak nieco później ujawniają się szybko następujące zaniki mózgu i móżdżku z powiększeniem komór mózgu. Ponadto stwierdza się krętość naczyń mózgowych (przypominają sprężynę korkociągu) oraz wyraźne zmiany w istocie białej. 

            Potwierdzeniem diagnozy jest wykrycie mutacji w genie ATP7A (badanie pojedynczego genu, panel wielogenowy). Identyfikacja nosicielstwa i diagnostyka prenatalna są możliwe, jeśli znana jest mutacja wywołująca chorobę w rodzinie.

            Inne możliwe skutki mutacji ATP7A 
            W łagodnej chorobie Menkesa niepełnosprawność neurologiczna jest mniejsza w porównaniu z postacią klasyczną. Pacjenci mogą chodzić i mówić. Deficyty intelektualne są łagodne. Do cech charakterystycznych zaliczamy osłabienie mięśni, niezborność ruchową, drżenia i mimowolne, nagłe ruchy głową. Jeśli występują drgawki - to rozpoczynają się w późniejszym dzieciństwie. Wady tkanki łącznej mogą być wyraźniejsze niż w klasycznej chorobie Menkesa. Występuje skręcona struktura włosa.

            Zespół rogu potylicznego (ang. occipital horn syndrome, OHS; X-linked cutis laxa) charakteryzuje się normalnym lub nieznacznie opóźnionym rozwojem umysłowym, dysautonomią i dysfunkcjami kognitywnymi. Skóra osób chorych jest wiotka. Okres przeżycia sięga średniej dorosłości. Nie jest znany wpływ OHS na płodność.

            Związana z mutacją ATP7A ruchowa neuropatia dystalna może wystąpić między 5. a 60. rokiem życia, zwłaszcza w drugiej lub trzeciej dekadzie. Cechuje się osłabieniem mięśni rąk i stóp z towarzyszącym ich zanikiem. Charakterystyczne jest opadanie stóp, chód brodzący, czasami łagodne osłabienie mięśni proksymalnych kończyn dolnych  z zachowanymi odruchami głębokimi lub nieobecnymi odruchami kostkowymi. Czucie może być normalne lub nieznacznie osłabione w palcach rąk i stóp.    

            Kobiety heterozygoty są zazwyczaj bezobjawowe z powodu korzystnie przesuniętej inaktywacji chromosomu X (tzn. więcej chromosomów X z mutacją jest "wyciszonych", przez co kobiety nie wykazują objawów chorobowych). Niekorzystnie przesunięta inaktywacja może być związana z neurologicznymi i pozostałymi symptomami.

            Diagnostyka różnicowa:
            • niedobór biotynidazy,
            • kwasice organiczne, aminoacydurie, 
            • choroba Wilsona,
            • pierwotna marskość żółciowa,
            • wczesnodziecięca marskość wątroby
            • zespół Ehlersa i Danlosa, 
            • zespół Marfana, 
            • skóra wiotka (łac. cutis laxa), 
            • zaburzenia mitochondrialne, 
            • wrodzona łamliwość kości,
            • zespół dziecka maltretowanego (z uwagi na współwystępowanie krwiaków podtwardówkowych i złamań kości).

            Możliwości leczenia
            Istotna jest wczesna prenatalna diagnostyka, ponieważ wcześnie wykonane wstrzyknięcia histydyny lub chlorku miedzi pozwalają na ocalenie układu nerwowego. Poziom miedzi we krwi wówczas powiększa się, co warunkuje powstawanie konkretnych enzymów i wytwarzanie mieliny. Efektywność leczenia histydyną lub chlorkiem miedzi zależy jednak od stopnia aktywności ATP7A i natychmiastowego wdrożenia suplementacji miedzi (do 10 dni od porodu), co pozwala na normalizację tempa rozwoju i poprawia stan neurologiczny u niektórych dzieci. Miedź podawana jest w iniekcjach podskórnych, ponieważ doustnie nie wchłania się - akumuluje się w jelitach. 
            Dalsze leczenie jest objawowe. W celu dostarczenia odpowiedniej liczby kalorii zaleca się założenie gastrostomii. W przypadku uchyłków pęcherza - wykonywane są operacje urologiczne.W celu dostarczenia odpowiedniej liczby kalorii zaleca się założenie gastrostomii. W przypadku uchyłków pęcherza - wykonywane są operacje urologiczne.
            Niestety rokowanie jest niepomyślne, a zgon następuje w okresie wczesnego dzieciństwa (około 2.-3. rok życia), na ogół z powodu niewydolności oddechowej. Przedłużenie życia jest możliwe dzięki podawaniu miedzi i właściwej opiece medycznej.

            Na podstawie:
            1. Moller L., Tumer Z. Menkes disease. Orphanet. 2011
            2. National Organization for Rare Disorders. Menkes Disease. 2008
            3. Genetics Home Reference. Menkes disease. Rev: March 2009 Publ: July 18, 2017
            4. Kaler S. G. ATP7A-Related Copper Transport Disorders. Gene Reviews. 2003; Last Update: August 18, 2016.

            Wrodzony niedobór sacharazy-izomaltazy

            $
            0
            0
            Wrodzony niedobór sacharazy-izomaltazy to rzadko występująca postać nietolerancji węglowodanów, która polega na malabsorbcji, czyli zaburzeniu wchłaniania disacharydów - węglowodanów zbudowanych z dwóch cukrów prostych, z powodu deficytu enzymatycznego. Przykładowymi są: maltoza i sacharoza. Maltoza to cukier słodowy znajdujący się w ziarnach roślin i warzywach skrobiowych. Źródłem sacharozy, zwanej też cukrem stołowym są owoce. Maltoza w warunkach prawidłowych zostaje rozkładana do dwóch cząsteczek glukozy, a sacharoza - do glukozy i fruktozy - co umożliwia ich wchłanianie. Osoby chore nie są w stanie rozłożyć węglowodanów złożonych do prostych cząsteczek cukrowych. Warto wiedzieć, że objawy niedoboru sacharazy-izomaltazy występują również po spożyciu skrobi - wielocukru, w który obfitują m.in. ziemniaki, zboża i ziarenka kukurydzy (ponieważ enzym uczestniczy w rozkładzie dekstryn - produktów powstałych podczas trawienia skrobi). Za niedobór sacharazy-izomaltazy odpowiada mutacja genu SI, dziedziczona autosomalnie recesywnie. Początek objawów przypada na okres odstawiania dziecka od karmienia piersią lub mieszanek laktozowych, a następnie wdrażania do jadłospisu gotowych mlek modyfikowanych (zawierają sacharozę i polikozę), kaszek, pokarmów stałych, niektórych leków, owoców, warzyw, ziaren i soków. Po ich spożyciu pojawia się kurcze i wzdęcie brzucha, nadmiar gazów oraz tryskająca biegunka. Problemy pokarmowe mogą doprowadzać do zaburzeń wchłaniania i niedożywienia dziecka, przez co może wystąpić opóźnienie rozwoju. Lepsza tolerancja wspomnianych węglowodanów przychodzi z wiekiem, zatem prognozy dla dzieci są dobre.

            Synonimy:
            • ang. Congenital sucrase-isomaltase deficiency, CSID - wrodzony niedobór sacharazy-izomaltazy,
            • ang. Congenital sucrase-isomaltose malabsorption - wrodzone zaburzenie wchłaniania sacharozy-izomaltozy,
            • ang. Congenital sucrose intolerance - wrodzona nietolerancja sacharozy,
            • ang. Disaccharide intolerance I - nietolerancja disacharydów typu I.

              Rozpowszechnienie: 1-5 : 10 000, w Europie 1 : 5000 osób. Choroba częściej występuje w populacji Alaski, Grenlandii i Kanady, przez co potocznie bywa określana zespołem Eskimosa. W regionach tych może dotyczyć nawet 1 : 20 osób.

              Przyczyny i dziedziczenie
              Wrodzony niedobór sacharazy-izomaltazy jest spowodowany mutacją w genie SI, zlokalizowanym na ramieniu długim chromosomu 3 (3q25-q26), który zawiera instrukcje dla prawidłowego funkcjonowania enzymu - sacharazy-izomaltazy, rozkładającej sacharozę, maltozę i skrobię do cukrów prostych - monosacharydów. W warunkach normalnych enzym ten znajduje się w jelicie cienkim i odpowiada za prawidłowy przebieg metabolizmu sacharozy i maltozy, czyli rozbicie ich do podstawowych cząsteczek cukrowych. Rozłożenie sacharozy i maltozy do cukrów prostych jest
              konieczne dla ich wchłonięcia w jelicie.
              Mutacja genu SI przyczynia się do wytwarzania sacharazy-izomaltazy w zmienionej wersji, zakłóca
              jej produkcję lub upośledza jej funkcje. To z kolei uniemożliwia rozkładanie disacharydów do cukrów prostych i spowoduje ich zaleganie w jelitach, przez co dochodzi do fermentacji i biegunek osmotycznych.
              Rodzice niektórych dzieci są heterozygotami genetycznymi i mogą wykazywać deficyt sacharazy-izomaltazy, ale bez objawów. Wykazano też, że u blisko spokrewnionych rodziców występuje duże ryzyko poczęcia dziecka obciążonego chorobą.

              Objawy CSID
              Pierwsze objawy można zaobserwować w wieku niemowlęcym, po zaprzestaniu karmienia piersią lub podawania mieszanek laktozowych i wdrażaniu produktów bogatych w sacharozę, maltozę i skrobię np. mleko modyfikowane i polimerazy glukozy. Głównym objawem wskazującym na zaburzenie jest biegunka osmotyczno-fermentująca (wodnista, tryskająca), rozdęcie, bóle i dyskomfort w jamie brzusznej, oddawanie gazów oraz wymioty. Objawy o poważnym nasileniu, mogą doprowadzić do odwodnienia, niedożywienia i opóźnienia rozwoju. U niektórych występuje podrażnienie skóry pośladków z powodu biegunki, a także kolki i rozdrażnienie.
              Objawy nietolerancji skrobi zanikają w wieku od kilku miesięcy do kilku lat życia dziecka, nietolerancji sacharozy - łagodnieją i pojawiają się czasem lub są łagodnie nasilone w wieku dorosłym. Dolegliwości mają większe nasilenie u niemowląt i małych dzieci, a łagodnieją wraz z wiekiem. Dieta młodszych jest bardziej węglowodanowa i występuje krótszy czas trawienia jelitowego. Czasem występują kamienie nerkowe związane z przebiegiem choroby. Niekiedy objawy nie występują aż do okresu dojrzewania.


              Diagnostyka choroby

              Wrodzony niedobór SI należy podejrzewać przy występowaniu biegunki osmotyczno-fermentującej i otrzymaniu pozytywnych wyników badań w kierunku tolerancji sacharozy i testu wodorowego (wysoka zawartość wodoru po przyjęciu sacharozy).
              W teście tolerancji wykorzystuje się precyzyjnie dawkowaną sacharozę, izomaltozę lub palatynozę (izomer sacharozy). Następnie pobierana jest krew, a w wynikach obserwuje się płaską krzywą glukozy. Disacharydy sacharozy, izomaltozy i palatynoza spożyte podczas testu, są wykrywane we krwi i w moczu. Sacharoza, a także monosacharydy fruktozy i glukozy są obecne w kale. Kał ma odczyn kwaśny, poniżej pH 6-7.
              Rozpoznanie potwierdza się wynikiem biopsji jelita cienkiego (test disacharydazowy), a w próbce stwierdza się niedobór sacharazy i osłabioną aktywność izomaltazy (enzymy te znajdują się w mikrokosmkach jelitowych).
              Postawienie diagnozy nie jest proste, ponieważ objawy choroby są niejednoznaczne. Niedobór SI bywa błędnie rozpoznawany jako zespół jelita nadwrażliwego, mukowiscydoza, celiakia i inne postacie biegunek przewlekłych.

              Diagnostyka różnicowa:
              • nietolerancja laktozy,
              • celiakia,
              • mukowiscydoza,
              • zespół jelita nadwrażliwego,
              • zespoły złego wchłaniania,
              • zaburzenia metaboliczne.

              Możliwości leczenia
              Dziecko powinno znaleźć się pod opieką doświadczonego pediatry, gastroenterologa i dietetyka. Konsultacja genetyczna w rodzinie jest istotna w celu określenia ryzyka posiadania kolejnych dzieci obciążonych chorobą.
              Leczenie polega na wdrożeniu diety ograniczającej podaż disacharydów i oligosacharydów. Z uwagi na fakt, że występują one praktycznie w każdym produkcie spożywczym - wdrożenie diety jest trudne. Wyróżniamy dwie fazy leczenia dietetycznego. Pierwsza z nich trwa około 4 tygodni i ma wyjaśnić, czy przyczyną biegunki oraz dolegliwości żołądkowo-jelitowych jest niedobór enzymatyczny. Jeśli w miarę upływu czasu "na żywieniu" bez disacharydów biegunka ustępuje, wdrażana jest druga faza, która określa stopień nietolerancji disacharydów. Wówczas wprowadzany jest każdego dnia produkt disacharydowy, aż do momentu wystąpienia biegunki. Tolerancję sacharozy obserwuje się zatem po wdrożeniu warzyw, owoców, soków, orzechów, pestek i cukru; a maltozy - po włączeniu do jadłospisu mąki (zwłaszcza białej), ziaren i produktów piekarskich. Taka diagnostyka powinna być przeprowadzana przez pediatrę i dietetyka, najlepiej w warunkach szpitalnych, gdzie możliwa jest wnikliwa obserwacja dziecka i jego reakcji na produkty spożywcze.

              Do produktów zalecanych  w przypadku niedoboru sacharazy-izomaltazy zaliczamy:
              • tłuszcze: czyste oleje roślinne np. rzepakowy, słonecznikowy, lniany, oliwa z oliwek oraz zwierzęce: słonina, boczek, wywary mięsne,
              • nabiał: sery (Brie, Camembert, Cheddar, Gruyere, Limburger, Monterey Jack, Mozzarella, Port du Salut) i bezmleczne śmietanki,
              • owoce - świeże, mrożone, wyciskane (jeżyny, borówki, agrest, żurawina, porzeczki czarne i czerwone, śliwki węgierki, figi surowe, gujawa, winogrona, kiwi, cytryna, limonka, marakuja),
              • warzywa - świeże, mrożone, wyciskane, bez dodatku cukru i skrobi (awokado, seler, szczypiorek, endywia, czosnek, zielona cebulka, jarmuż, sałata, grzyby, pietruszka, pasternak, papryka zielona i czerwona, frytki, starte na wiórki i usmażone ziemniaki - placki ziemniaczane bez jajek i mąki, rzodkiewka, szpinak, botwina, pomidory, rzepa, rukiew wodna), tofu,
              • mięso i produkty odzwierzęce: jagnięcina, wołowina, wieprzowina, dziczyzna, kurczak, indyk, kaczka, ryby, skorupiaki, jaja,
              • cukry i substancje słodzące (glukoza, dekstroza, fruktoza, lewuloza, miód; substancje słodzące: aspartam, cyklaminian, sacharyna),
              • zioła i przyprawy (ziele angielskie, liść laurowy, anyż, bazylia , kminek, pieprz cayenne, seler, trybula, sproszkowane chilli, cynamon, kolendra, koper i nasiona kopru, goździki, kozieradka, czosnek, imbir, gałka muszkatołowa, majeranek, musztarda, sproszkowana cebula i papryka, pietruszka, pieprz, nasiona maku, szałwia, rozmaryn, estragon, tymianek, cząber). 

              ~~~~~~~


              Osoby z deficytem sacharazy-izomaltazy powinny unikać niżej wymienionych produktów spożywczych: 
              • tłuszcze: masło i mieszanki masła lub serwatki z margaryną,
              • nabiał: mleko i jego przetwory z wyjątkiem wyżej wymienionych serów,
              • owoce - świeże, mrożone, soki i syropy: jabłka, morele, banany, daktyle, grejpfrut, mango, melony (miodowy, kantalupa, arbuz), papaja, brzoskwinia, gruszka, surowy ananas, śliwki i śliwki suszone, maliny, truskawki, mandarynka,
              • warzywa - świeże, mrożone, soki, sosy z dodatkiem masła lub margaryny: szparagi, karczochy, brokuły, kapusta zielona i czerwona, kalafior, brukselka, marchewka, kukurydza, pory, okra, cebula, kalarepa, ziemniaki gotowane, dynia, pochrzyn, bataty,
              • wszystkie ziarna: mąki z amarantusa, jęczmienia, gryki, bulgur, kukurydzy, prosa, owsa, komosy ryżowej, ryżu, żyta, orkiszu, pszenżyta i pszenicy,
              • mięso: przetworzone, wędzone, panierowane, utwardzone, konserwowane, peklowana wołowina, jaja z dodatkiem mleka i cukru,
              • warzywa strączkowe: wszystkie fasole, groch, groszek, soja (tofu jest dozwolone), ciecierzyca, bób, orzeszki ziemne,
              • wszystkie orzechy: w tym migdały, nerkowce, laskowe, bukowe, macadamia, pekany, włoskie, pistacje, pestki słonecznika i dyni, sezam,
              • cukry i substancje słodzące: maltoza - cukier słodowy ze zbóż; sacharoza - cukier stołowy, syropy, produkty słodzone,
              • przyprawy: gotowe mieszanki, curry.

              Pozostałe metody leczenia opierają się na profilaktyce i łagodzeniu objawów. Podczas biegunek należy zadbać o prawidłowe nawodnienie organizmu, uzupełnienie elektrolitów i probiotyków (niezawierających sacharozy, maltozy i skrobi). Podaż disacharydów podczas zaostrzenia choroby powinna zostać ograniczona.

              Zaleca się także przyjmowanie sacharazy pochodzącej od drożdży piekarskich i gliceryny
              (Sakrozydaza, Sucraid - nierefundowany w Polsce) jako adjuwantowa enzymatyczna terapia zastępcza. Po jej zastosowaniu obserwuje się poprawę stanu odżywienia oraz złagodzenie objawów. Preparat przyjmowany jest z każdym posiłkiem i przekąską. Możliwe jest wtedy zjadanie wszystkich produktów, ponieważ sacharoza zostaje rozłożona przez zażyty Sucraid.

              Pomocne okazują się także drożdże piekarskie spożywane po sacharozowym posiłku - na pełny żołądek, ponieważ drożdże wykazują podobne działanie do sacharazy. Ponadto sacharaza wykazuje lepsze działanie w rozcieńczonych sokach żołądkowych.

              Rokowanie w przypadku wrodzonego niedoboru sacharazy-izomaltazy jest raczej pomyślne. Nietolerancja skrobi zazwyczaj ustępuje w ciągu pierwszych lat życia, a sacharozy nieco później - wraz z przybywaniem lat.

              Opracowano na podstawie:
              1. Schmitz J. Congenital sucrase-isomaltase deficiency. Orphanet. 2007
              2. GARD. Congenital sucrase-isomaltase deficiency. Last update 2011
              3. GHR. Congenital sucrase-isomaltase deficiency. Rev. 2008. Publ. 2017
              4. NORD. Disaccharide Intolerance I. 2005
              5. Ulotka informacyjna: Disaccharide-Free Diet. Intermountian Healthcare. 2016

              Hemochromatoza dziedziczna - zaktualizowany opis

              $
              0
              0
              Hemochromatoza to zaburzenie metaboliczne polegające na zwiększeniu wchłaniania żelaza z przewodu pokarmowego. Istnieje wiele odmian tej choroby, które możemy podzielić na pierwotne (jak hemochromatoza dziedziczna) oraz wtórne (np. z powodu nadmiernej podaży żelaza, czy też zaburzeń hematologicznych) i mieszane. Hemochromatoza dziedziczna to wynik nieprawidłowych zmian w naszych genach. Skutkiem mutacji wywołujących chorobę jest akumulowanie żelaza w narządach wewnętrznych, jak serce, wątroba i trzustka. Szczegółowe informacje na ten temat znajdują się w tabeli zamieszczonej w opisie hemochromatozy:

              Zespół autobrowaru - zespół fermentacji jelit

              $
              0
              0
              Zespół autobrowaru to niezmiernie rzadko występujący w medycynie fenomen. Bywa nierozpoznawany przez długi czas, ponieważ objawy są niespecyficzne i raczej sugerują stereotypowe podejście do pacjenta. Zainteresowano się tą jednostką chorobową z uwagi na niesprawiedliwe diagnozy uzależnienia alkoholowego i jazdę samochodem po jego spożyciu, podczas gdy przyczyny "stanu upojenia" leżały zupełnie gdzie indziej... W warunkach normalnych człowiek jest w stanie tylko metabolizować spożyty alkohol. W zespole fermentacji jelit, organizm wytwarza go samodzielnie, co jest zjawiskiem nieprawidłowym.

              Etanol spożywany w napojach wyskokowych, jest przetwarzany dzięki dehydrogenazie aldehydowej do aldehydu octowego. Ten ostatni jest odpowiedzialny za wystąpienie objawów kaca, jeśli został wyprodukowany w nadmiarze. Dehydrogenaza aldehydu octowego jest enzymem, którego niedobór skutkuje niezbyt dobrym"przerabianiem" alkoholu, przez co szybciej się upijamy. Częściej jest obserwowany np. u Japończyków, którzy na skutek mutacji genu dehydrogenazy aldehydowej, raczej nie będą wytrwałymi kompanami zakrapianych biesiad. Ponadto, warto wiedzieć, że dehydogenaza jest hamowana przez disulfiram - metabolit pochodzący z grzyba znanego jako czernidłak pospolity - ludowe panaceum kobiet na pijaństwo mężczyzn... 

              Synonimy:
              • ang. auto-brewery syndrome,
              • zespół auto-browaru, 
              • zespół fermentacji jelitowej,
              • ang. gut fermentation syndrome, GFS,
              • zespół Meitei-Sho.

              Rozpowszechnienie: nieznane.

              U około 50% Japończyków występuje mutacja dehydogenazy aldehydu octowego, wiodąca do osłabienia funkcjonowania tego enzymu, czego skutkiem jest spowolnienie metabolizmu alkoholu w wątrobie.

              Przyczyny
              W  etiologii zaburzeń metabolicznych i objawów, istotne znaczenie ma obecność dekarboksylazy pirogronianowej w komórkach organizmu, która przekształca pirogronian do aldehydu octowego i w następnej kolejności - etanolu. Enzym ten występuje naturalnie w drożdżach, co sprawia, że ich dodatek do np. soków owocowych i posłodzenie cukrem skutkuje fermentacją i wytworzeniem alkoholu. Drożdże podczas procesu biochemicznego zwanego glikolizą, rozkładają cukier do m.in. pirogronianu. Pirogronian drogą dalszych reakcji zostaje zmieniony w etanol. 
              Wytworzenie alkoholu w procesie fermentacji w jelitach człowieka, skutkuje jego wchłanianiem do krwi i wędrówką po organizmie. Fermentacja jelitowa zachodząca na codzień nie jest wystarczająca, by mieć znaczenie "taryfy ulgowej" dla kierowców prowadzących samochód "na podwójnym gazie".

              Grzyby, czyli również i drożdże, występują w naszych jelitach fizjologicznie razem z bakteriami kwasu mlekowego. Tworzą tam niezbędną mikroflorę. Jeśli dochodzi do jej zaburzenia poprzez zredukowanie ilości bakterii mlekowych np. na skutek antybiotykoterapii, może pojawić się w jelicie grubym rozrost drożdżaków wytwarzających alkohol: Saccharomyces cerevisiae lub Candida albicans, kefyr i innych.

              Należy też pamiętać, że zespół autobrowaru może się rozwinąć u dzieci z zespołem krótkiego jelita (ang. short bowel syndrome, SBS). Objawy wówczas występują po spożyciu wysoko-cukrowych posiłków i napojów. Zespół autobowaru różnicuje się wtedy z kwasicą mleczanową (ang. D-lactic acidosis).

              Odnotowano też przypadek zespół fermentacji jelitowej u 71-letniego pacjenta z długotrwale leczoną chorobą Leśniowskiego-Crohna. Po okresie 30-letniej abstynencji, nagle wystąpiły u niego objawy przypominające upojenie (bełkotliwa mowa, zawroty głowy).

              Zaobserwowano jeszcze wzmożoną endogenną produkcję etanolu u pacjentów z cukrzycą i/lub marskością wątroby. W przypadku współistnienia tych dwóch jednostek chorobowych fermentacja wzrasta znacząco, jednak nie poziom alkoholu nie osiąga poziomów toksycznych.

              Objawy i diagnostyka
              Do objawów wywoływanych przez nagromadzenie się w organizmie aldehydu octowego, czyli tzw. "kaca" zaliczamy: osłabienie sił, zmęczenie, drażliwość, spadek nastroju, nadwrażliwość zmysłową, trudności w skupieniu, bóle głowy, nudności i wymioty, obniżenie apetytu, pocenie się, a nawet drżenia rąk i dreszcze.

              W przypadku zespołu fermentacji jelitowej zaobserwujemy:
              • wrażenie silnego upojenia alkoholowego po spożyciu niedużej ilości alkoholu,
              • uczucie bycia po spożyciu alkoholu bez wcześniejszej jego konsumpcji,
              • budzenie się "na kacu" pomimo braku spożywania alkoholu wieczorem,
              • nasilanie się objawów zatrucia po okresie głodzenia lub wysiłku fizycznym,
              • nienaturalnie wysoki poziom alkoholu we krwi u ludzi nie będących Azjatami (50 mg/dl lub 80 mg/dl).
              U Japończyków z mutacją genu dehydogenazy aldehydowej, po spożyciu umiarkowanych ilości alkoholu notuje się zaczerwienienie twarzy, tachykardię, kołatanie serca, osłabienie mięśni i uczucie ciepła na skórze, co też zniechęca do spożywania napojów wysokoprocentowych.

              Jeśli podejrzewa się zespół fermentacji jelit, warto wykonać badania poziomu alkoholu we krwi połączone z klasycznym testem obciążenia glukozą. Niezbędny jest także posiew kału (zostaną tam wyhodowane drożdże Saccharomyces cerevisiae lub inne produkujące alkohol). Pacjent do diagnostyki musi stawić się trzeźwy. Trzeba dopilnować, by nie miał przy sobie alkoholu oraz uprzedzić o tym rodzinę.

              Możliwości leczenia 
              W sytuacji zaostrzenia choroby, proponowane jest leczenie objawowe. Ponadto w celu ograniczenia rozrostu flory grzybiczej jelit podawane są leki przeciwgrzybicze i probiotyki. Zalecana jest dieta ubogo-węglowodanowa (z wykluczeniem m.in. ziemniaków, ryżu, kasz, produktów zbożowych, owoców, żywności przetworzonej). Zespół fermentacji jelitowej spowodowany antybiotykoterapią raczej jest wyleczalny.


              Na podstawie:
              1. Hafez EM, Hamad MA, Fouad M, Abdel-Lateff A. Auto-brewery syndrome: Ethanol pseudo-toxicity in diabetic and hepatic patients. Hum Exp Toxicol. 2017 May;36(5):445-450
              2. Welch BT, Coelho Prabhu N, Walkoff L, Trenkner S. Auto-brewery Syndrome in the Setting of Long-standing Crohn's Disease: A Case Report and Review of the Literature. J Crohns Colitis. 2016 Dec;10(12):1448-1450.
              3. Jansson-Nettelbladt E, Meurling S, Petrini B, Sjölin J. Endogenous ethanol fermentation in a child with short bowel syndrome. Acta Paediatr. 2006 Apr;95(4):502-4.
              4. Logan BK, Jones AW. Endogenous Ethanol 'Auto-Brewery Syndrome' as a DrunkDriving Defence Challenge. Med Sci Law. 2000 Jul;40(3):206-15.

              Zespół Wiedemanna-Steinera

              $
              0
              0
              Zespół Wiedemanna-Steinera to rzadko występujący zespół chorobowy, który charakteryzuje się opóźnieniem rozwojowym, zmianami w wyglądzie zewnętrznym jak np. hipertrichoza łokci i dysmorfie twarzowe, niski wzrost, a także obniżone napięcie mięśniowe (hipotonia). Mutacja genetyczna odpowiedzialna za pojawienie się zespołu jest dziedziczona autosomalnie dominująco. Na chwilę obecną jest to choroba niewyleczalna, ale proponowane są terapie wspierające i podtrzymujące. Dzieci z zespołem Wiedemanna-Steinera wymagają stałej opieki osób dorosłych.

              Synonimy:
              • ang. Wiedemann-Steiner syndrome (WDSTS) - zespół Wiedemanna-Steinera,
              • ang. Hairy elbows, short stature, facial dysmorphism, and developmental delay - owłosione łokcie, niski wzrost, dysmorfizm twarzowy i opóźnienie rozwoju,
              • ang. Wiedemann Grosse Dibbern syndrome - zespół Wiedemanna Grosse Dibbern,
              • ang. Hypertrichosis-short stature-facial dysmorphism-developmental delay syndrome - zespół hipertrichoza-niskorosłość-dysmorfizm twarzowy-opóźnienie rozwoju.

              Numery w klasyfikacjach:

              OMIM

              ORPHA

              ICD-10

              605130319182Q87.1

              Rozpowszechnienie: <1 / 1 000 000.

              Przyczyny i dziedziczenie
              Za wystąpienie zespołu odpowiadają mutacje heterozygotyczne w genie MLL znanym też jako KMT2A. Większość z mutacji pojawia się de novo, na poziomie gamet, czyli tylko w komórkach jajowych lub plemnikach bądź zaraz po poczęciu.

              Gen MLL jest zlokalizowany na ramieniu długim chromosomu 11, locus: 11q23. Zawiera instrukcje dla prawidłowego wytwarzania koaktywatora transkrypcji (ang.  transcriptional coactivator), który odgrywa kluczową rolę w regulacji ekspresji genów podczas wczesnego rozwoju i hematopoezie, czyli tworzeniu się krwinek.

              Kodowane białko zawiera liczne konserwatywne domeny funkcjonalne, z których domena SET jest odpowiedzialna za aktywność metyltransferazy histonu H3 lizyny 4 (ang.  histone H3 lysine 4 (H3K4) methyltransferase), pośrednicząca w przemianach chromatyny związanych z epigenetyczną aktywacją transkrypcji (przepisywanie informacji genetycznej z DNA na RNA). Białko to jest przetwarzane przez enzym znany jako taspaza 1 na dwa fragmenty: MLL-C i MLL-N, które następnie ponownie się łączą i gromadzą w różnych kompleksach wielobiałkowych, regulując transkrypcję konkretnych genów docelowych, w tym wielu genów HOX (geny homeotyczne istotne dla rozwoju). Wielokrotne translokacje chromosomowe związane z genem MLL są przyczyną niektórych ostrych białaczek limfatycznych i szpikowych. 

              W przypadku genu MLL opisywany jest splicing alternatywny, skutkujący różnymi wariantami transkrypcji. Splicing alternatywny to zjawisko genetyczne polegające na uzyskiwaniu z jednego genu kilku produktów. Zachodzi po zakończeniu transkrypcji, czyli procesu "przepisywania" informacji genetycznej zapisanej w DNA do RNA, określanej jako "tymczasowa kopia" informacji. Kopia ta jest wykorzystywana przez komórki jako instrukcje dla prawidłowego wytworzenia określonego białka. Dzięki splicingowi wspomniane RNA jednego genu jest opracowywane enzymatycznie na kilka sposobów, co zaowocuje powstaniem np. kilku różnych białek.


              Objawy zespołu
              Fenotyp zespołu Wiedemanna-Steinera jest zmienny, a pierwsze objawy są możliwe do zaobserwowania w okresie noworodkowym i niemowlęcym. Do cech głównych zespołu zaliczamy opóźnienie rozwoju widoczne w pierwszych latach życia (mogące się wyrównać wraz z wiekiem, niejednokrotnie opóźnienie mowy), łagodną do umiarkowanej niepełnosprawność intelektualną, niski wzrost, a także następujące cechy dysmorficzne:

              A - cechy dysmorficzne w zespole Wiedemanna-Steinera; B - hipertrichoza łokcia [4]

              • owłosienie łokci ang. hypertrichosis cubiti,
              • w obrębie twarzy: szerokie rozstawienie oczu (hiperteloryzm), długie rzęsy, grube brwi; dolnoskośne (skośne na zewnątrz), wąskie, długie szpary powiekowe; szeroki grzbiet nosa, szeroka końcówka nosa, długa rynienka podnosowa; okrągła, płaska twarz.

              Dodatkowo może występować obniżone napięcie mięśniowe (hipotonia), przetrwały przewód tętniczy, małe ręce (krótkie, stożkowate palce, klinodaktylia, syndaktylia) i stopy, klatka piersiowa lejkowata, nadmierne owłosienie na plecach, zaburzenia zachowania, agresja, chód na szerokiej podstawie, agenezja ciała modzelowatego, cechy autystyczne, nadaktywność, płytki sen i napady padaczkowe.

              Proces diagnostyczny i różnicowanie
              Dziecko wymaga konsultacji specjalistów: pediatry, genetyka, neurologa, psychiatry, psychologa, fizjoterapeuty, terapeuty zajęciowego i pedagoga. Rozpoznanie stawia się identyfikując objawy kliniczne i potwierdza badaniami genetycznymi (badanie genu MLL, sekwencjonowanie całoeksomowe).

              W diagnostyce różnicowej warto wziąć pod uwagę:

              Możliwości leczenia
              Nie ma specyficznego leczenia w przypadku zespołu Wiedemanna-Steinera. Jest to zespół niewyleczalny, ale możliwe jest prowadzenie leczenia wspierającego zdrowie i funkcjonowanie oraz podtrzymujące. Zalecana jest rehabilitacja ruchowa, terapia logopedyczna, a także edukacja specjalna. Z powodu hipotonii i możliwych problemów z karmieniem, okazuje się konieczne uzupełnienie niedoborów kalorii oraz substancji odżywczych.


              Na podstawie:
              1. KMT2A lysine methyltransferase 2A. Gene ID: 4297, updated on 3-Sep-2017
              2. Wiedemann-Steiner syndrome. Orphanet. Dostęp z dn. 12.09.2017
              3. Wiedemann-Steiner syndrome. OMIM. Ostatnia weryfikacja: 07/09/2016
              4. Jones W.D. et all. De novo mutations in MLL cause Wiedemann-Steiner syndrome. Am J Hum Genet. 2012 Aug 10;91(2):358-64.
              5. Wiedemann-Steiner syndrome: Novel pathogenic variant and review of literature. Anjali Aggarwal, David F. Rodriguez. European Journal of Medical Genetics, 2017-06-01, Volume 60, Issue 6, Pages 285-288, Copyright © 2017 Elsevier Masson SAS

              Zespół DeSanto-Shinawi

              $
              0
              0
              Zespół DeSanto-Shinawi to niezmiernie rzadko diagnozowany zespół chorobowy charakteryzujący się ogólnym opóźnieniem neurorozwoju, obserwowanym w niemowlęctwie i wczesnym dzieciństwie, zaburzeniami zachowania oraz dysmorfiami twarzowymi jak wydatne czoło, płaska nasada i bulwiasty czubek nosa, a także wady oczu. Często jest również opisywana hipotonia mięśniowa i niedosłuch. Za wystąpienie zespołu odpowiedzialne są mutacje genu WAC, dziedziczone w sposób autosomalny dominujący. Zespół jest niewyleczalny. Proponuje się metody wczesnej interwencji terapeutycznej oraz wspieranie i podtrzymywanie zdrowia.

              Synonimy:
              • ang. DeSanto-Shinawi syndrome - zespół DeSanto-Shinawi,
              • ang. DESSH,
              • ang. Developmental delay, behavioral abnormalities, facial dysmorphism and ocular abnormalities - opóźnienie rozwoju, zaburzenia zachowania, dysmorfie twarzowe i nieprawidłowości oczu.

              Numery w klasyfikacjach:

              OMIM

              ORPHA

              ICD-10

              616708466943
              466950
              284169


              Q83.5

              Rozpowszechnienie: <1 / 1 000 000 - Związany z mutacją genu WAC dyzmorfizm, opóźnienie rozwoju i zmiany w zachowaniu.

              Przyczyny i dziedziczenie
              Zespół DeSanto-Shinawi spowodowany jest mutacją genu WAC, zlokalizowanego na ramieniu krótkim chromosomu 10, w locus: 10p11. W pewnych przypadkach obserwuje się fenotyp nakładający, którego przyczyną są delecje 10p12-p11. Wówczas mutacje pojawiają się w kilku blisko położonych genach, co też skutkuje wystąpieniem innych objawów i tzw. zespołu genów przyległych. Delecje mają różne punkty przerwania i rozmiary. Mutacje zachodzą de novo i są dziedziczone w sposób autosomalny dominujący. Opisano również przypadek mozaicyzmu germinalnego (mutacje zachodzą już na poziomie gamet) u rodziców dzieci.
               
              Gen WAC (ang. WW Domian Containing Adapter Coiled-Coil) koduje białko, posiadające fragment o specyficznych właściwościach biochemicznych, zwany domeną WW. Jest więc białkiem modułowym i należy do grupy białek sygnałowych, czyli odpowiedzialnych za przenoszenie informacji - sygnałów - między komórkami. Przykładowo, sygnały te mogą dotyczyć rozmieszczenia poszczególnych białek w komórce. Domena WW pośredniczy w interakcjach białkowych i wiąże je krótkimi liniowymi łańcuchami określanymi jako motywy peptydowe. Łańcuchy te są bogate w prolinę lub zawierają co najmniej jedną prolinę. Prolina to organiczny związek chemiczny zaliczany do amin będący składnikiem wielu aminokwasów budujących białka np. kolagen.

              Dokładna funkcja genu WAC nie jest znana. Mutacja lub brak genu najprawdopodobniej są odpowiedzialne za szeroki zakres nieprawidłowości rozwojowych w przebiegu zespołu DeSanto-Shinawi. Obserwowano także zjawisko splicingu alternatwynego genu WAC.

              Objawy zespołu DeSanto-Shinawi
              Cechy zespołu są zmienne i różnorodne. Nie ma dwóch dzieci z identycznymi objawami. Pierwsze oznaki można zaobserwować już w okresie niemowlęcym i wczesnodziecięcym, kiedy występuje opóźnienie rozwoju psycho-ruchowego. Dzieci nie mówią lub rozwój mowy jest opóźniony. Czasem występują napady padaczkowe i zwężenie ciała modzelowatego. Zmiany w zachowaniu są różnorodne, od autyzmu, lęku, po nadpobudliwość z deficytem uwagi, podniecenie i agresję. Charakterystyczna jest hipotonia mięśniowa i związane z nią trudności w karmieniu (słabe ssanie i połykanie) oraz zaburzenia żołądkowo-jelitowe np. zaparcia. Notowane są również wady serca, jak: przetrwały przewód tętniczy, wady przegrody, stenoza zastawki płucnej i koarktacja aorty.

              Cechy dysmorficzne w zespole DeSanto-Shinawi:

              Głowa i szyja: brachycefalia, krótka szyja

              Twarz: szerokie i wydatne czoło, wklęsła środkowa część twarzy, pełne policzki, szorstkie rysy

              Uszy: zrotowane do tyłu, proste uszy, głuchota sensoneuronalna - u niektórych

              Oczy: hiperteloryzm, dolnoskośne (skośne na zewnątrz) ułożenie szpar powiekowych, synofrys - pojedyncza brew (zrośnięte brwi), głęboko osadzone oczy, wady wzroku: krótkowzroczność, astygmatyzm, zez

              Nos: niska nasada nosa, bulwiasta końcówka

              Usta: cienka warga górna, wywinięta, brak łuku Kupidyna (wcięcie na środku wargi górnej), anomalie skrzelopochodne (ang. branchial cleft anomalies) - torbiele, przetoki, zatoki

              Owłosienie i ciało: hirsutyzm u niektórych, odwrócone sutki

              W delecji 10p12.1-p11.21 dodatkowo odnotowano pseudoartrozę obojczyków, wąskie ciało modzelowate i anomalie czaszki typu: copper beaten skull (syn. beatenbrass skull) bezkraniostenozy.

              Diagnostyka i różnicowanie
              Współwystępowanie opóźnienia neurorozowjowego, z zaburzeniami zachowania, hipotonią, wadami oczu i słuchu oraz przedstawionymi dysmorfiami mogą ukierunkować diagnostykę na zespół DeSanto-Shinawi. Badania genetyczne są wykonywane metodą sekwencjonowania całoeksomowego. Zespół DeSanto-Shinawi należy różnicować z zespołami o podobnych cechach.

              Możliwości leczenia
              Zespół DeSanto-Shinawi jest niewyleczalny, ale możliwe jest prowadzenie terapii wspierających i podtrzymujących. Zalecana wczesna interwencja terapeutyczna obejmująca współpracę dziecka i rodziny z psychologiem, logopedą, neurologopedą, fizjoterapeutami, oligofrenopedagogiem (niepełnosprawność intelektualna), surdopedagogiem (niedosłuch), tyflopedagogami (niedowidzenie) i terapeutami integracji sensorycznej.

              Zadaniem fizjoterapeuty będzie stymulowanie rozwoju ruchowego i wyrównanie obniżonego napięcia mięśniowego. Ważne, by nie męczyć dziecka nadmiernymi ćwiczeniami, a dostosować je do możliwości dziecka.

              Należy pamiętać, że z powodu hipotonii i wynikających z niej możliwych problemów z karmieniem, warto skorzystać z porady neurologopedy i terapeuty karmienia oraz dietetyka. Okazuje się konieczne uzupełnienie niedoborów kalorii oraz substancji odżywczych. Zaburzenia z przewodu pokarmowego skutkujące zaparciami należy skonsultować u pediatry i gastroenterologa.

              Wady oczu powinny zostać zdiagnozowane i leczone przez okulistę. W przypadku osłabienia słuchu i głuchoty zaleca się badanie audiometryczne i konsultację otolaryngologiczną. Pozostałe wady należy korygować według potrzeb.

              Na podstawie:
              1. OMIM. DeSanto-Shinawi syndrome Clinical Synopsis. 2015, edit: 2016
              2. OMIM. DeSanto-Shinawi syndrome. 2015. edit:2016
              3. RareChromo. 10p proximal deletions from 10p11 and 10p12. 2016
              4. Uniport. WAC gene. Dostęp z 20.09.2017
              5. NCBI. WAC gene. 3.09.2017

              Genetyka "Raz na milion świetlnych lat"

              $
              0
              0
              Spotkanie po raz 15-ty, a więc jubileusz. Konferencja, kilka dni, międzynarodowe towarzystwo. Las jezioro, cisza i spokój - wymarzone warunki do nauki i kontemplacji. Piękne miejsce... Tylko tacy, ludzie niezwykli, geniusze, mogą podjąć wyzwanie: Ekskluzywny Klub Chorób Rzadkich, Wielka Pompa z czerwonym dywanem:  są wielcy profesorowie, zwykli i niezwykli lekarze, diagności, terapeuci, rodzice, pacjenci. I jeszcze jeden anestezjolog. 
              Clou naszego zainteresowania - Pacjenci - czy nie zapomniano o Nich ferworze walki, nie zostali odsunięci na dalszy plan? 

              O nich, dla nich, przez nich, ale ale ... co robi anestezjolog na takim spotkaniu?

              Zacznijmy więc od początku. 

              Jestem anestezjologiem z wykształcenia, no i co. Każdy coś w życiu robi. Na co dzień pracuję w zespole i jaka jest tam moja rola? 

              Przecież niczym nie różni się Zespół Terapeutyczny od tego na sali operacyjnej, podczas znieczulenia, czy reanimacji. Wszyscy wiedzą jakie są ich zadania, potrzebna jest integracja - kontrola działań,  zebranie danych interpretacja i działanie. Ok. więc co ja tu robię? Oglądam. Widzę entuzjazm ludzi którzy, dzielą się swoją wiedzą, to tematy trudne, często nowe. Zaraża entuzjazm którym, chętnie dzielą się gospodarze, otwartość, cierpliwość i ciągle radość. A jaki to ogromny wysiłek z organizować takie przedsięwzięcie. 

              Zaangażowanie organizatorów uczy pokory. Wszyscy przekraczamy bariery, wszyscy uczestnicy. 
              Wróćmy do początku. Proszę popatrzeć: piękny list Pani Prezydentowej, eleganckie wystąpienie Pana Ministra. Suche, smutne, oficjalne i bez duszy takie przymiotniki przychodzą mi do głowy w podsumowaniu. 

              Nasza drużyna z Teresą Matulką, Prezes Stowarzyszenia MPS

              Panie Ministrze, Szanowna Pani Prezydentowo, popatrzcie jak ci ludzie z uśmiechem idą przez życie. Pomóżcie im, posłuchajcie co mówią, może macie to, czego im potrzeba. Zobaczcie co sprawia największą trudność. 

              Dlaczego pacjent nie wie jakie ma prawa, co mu się należy z urzędu, przepraszam z Urzędu. A kto koordynuje jego chorobę, Rzadką Chorobę i dlaczego lekarz POZ nie ma wsparcia. Tak istniej: portale społecznościowe, organizacje pacjenckie, stowarzyszenia i fundacje ludzi dobrej woli. A państwo? Przepraszam Państwo (może jednak z małej litery, bo Państwo czyli "Wy-Ludzie"to wspomagacie i pomagacie. Liczyłam na coś więcej, niż suche powitanie od Pana Ministra. Rozmarzyłam się ...może zechce kiedyś. Zamiast czytać list, powie w dwóch zdaniach co państwo oferujecie ludziom chorym, może posłucha specjalistów czego brakuje im w pracy? Że pieniędzy? Może czasem trzeba coś lepiej zorganizować za te same pieniądze. Czy można dać wskazówki specjalistom, rodzicom, terapeutom i panu ministrowi? Nie , bo to zbytnia zuchwałość. Więcej mnie pewnie nie zaproszą. Oglądam więc.

              Patrząc z boku, łatwiej jest zauważyć słabe miejsca. Po cichu marzę...

              Moim marzeniem jest stworzyć zespół terapeutów od początku, do niestety końca. Ale umiera każdy, na to nie ma wpływu nikt, ale jak przeżyć życie?  - na to chyba mamy wpływ? 


              Zostawiam to pytanie do następnej konferencji i nie mogę doczekać się spotkania. "Szerzej spojrzeć" - powiedziała pani profesor Anna Tylki-Szymańska. Inspirujące dla wszystkich. Pomysły należy łapać i działać, bo niektóre zdarzają się raz na milion świetlnych lat, tak jak mutacja w genie...

              Kilka wspomnień z przerw między sesjami:







              Do zobaczenia za rok!
              Viewing all 186 articles
              Browse latest View live